της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

το μέλι

νά'χα ένα μαχαιράκι
να σε τρύπαγα λιγάκι
να σου κάνω δυό τρυπούλες
σαν της πασχαλιας τις βούλες

νά'χα βρύση από χρυσάφι
στάλα να μην πάει στράφι
να μαζέψω στο βαρέλι
της καρδιάς σου τ' άγριο μέλι

νά'χα δίψα να μερέψω
να το πιω να ξεμπερδέψω
μα για σένα θα τ' αφήσω
να μου το γυρέψεις πίσω

νά'χα κι ένα καθρεφτάκι
που να σού'μοιαζε λιγάκι
να το δεις, να πεθυμήσεις
και το μέλι να ζητήσεις





τελευταίο καιρο γράφω και νιώθω
σα να ταξιδεύω στην περιφέρια ενος κύκλου
ή μιας θύελλας... θα δούμε.



Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ακατανόητο

στο ακατανόητο
ακουμπάω τις ελπίδες μου
φοβάμαι
τις μεγάλες λέξεις
τις επικίνδυνες
τις παραχώνω στην ανυπαρξία
στο νεκροζώντανο
φοβάμαι
το φως, που κουβαλάω,
φτιάχνει σκιες
που δεν υπάρχουν
δεν προσπαθω πια να εξηγήσω
μόνο φοβάμαι
κάθε γραμμη και σκαλοπάτι
άλλοτε προς τα πάνω
κι άλλοτε προς τα κάτω
σκοντάφτω 
πάνω στις δύσκολες λέξεις
πέφτω και τσακίζομαι
και σπάω
και το φως
στ' ασύλητο σκοτάδι
συνεχίζει
φτιάχνει σκιες
χαστουκίζει καθρέφτες
αποκαλύπτει ρωγμες
πρόστυχο φως της αλήθειας
αν δεν σ' αγαπούσα
τόσο
θα σ' έσβυνα
μισης ανάσας πνοη
ζύγι της αδυναμίας μου
ακατανόητο
θα σε μεταναστεύσω
στις ατέλειωτες μέρες
του νότιου ημισφαίριου
αδρανες
κάτω απ' τον μόνιμο ήλιο
στο ακατανόητο
ν' ακουμπάω τα μάτια μου
στο απλανες
να ταξιδεύω τις σιωπες μου
τώρα φοβάμαι
όχι για μένα
εμένα




μην τρομάξει κανεις
αυτα παθαίνω με τους σουρεαλιστες
και τις υπέροχες λέξεις τους... :)


Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

τα του Καίσαρος


να ξέρεις
άν'ποτε για έρωτας λογιάστηκα
εσυ ήσουν η πατρίδα μου
λαχτάρα του νόστου μου
της υπομονης μου
σπασμένη κλεψύδρα
έλα τώρα
να πάμε μια βόλτα
εκει που σουλατσάρουνε οι κολασμένοι
να σου δείξω
πώς πέφτει ο ήλιος
μέσα στην κοιλιά της φωτιας
κι άν'ποτε ταξίδεψα,
στους δικούς σου ταρσανάδες
σκαρώθηκαν τα κύτη απ τα καράβια μου
κι η ανάσα σου,
η αδερφοφάδα του Αίολου,
γιόμιζε τα πανια μου
ταξίδι πρωτοτάξιδο
ρομφαία της επιμονης μου
έλα να πάμε στ' ανοιχτα
να βυθιστούμε στ' άγουρα περιβόλια
κι εκει, γυμνοι
ν' αναμετρήσουμε
τις πληγες μας
ξομολογήσου μου το τραγούδι σου
κι εγω
θα σου κεντήσω δυό δοξαριες
και το κορμι πεδίο δόξας
άν'ποτε είχα όνομα
εσυ τ' αλφαβητάρι μου
του ονείρου μου τ' ασύμβατο
κι απόδειξη τρανη του δικιομου μου
πάμε να δεις πού σ' έχω ξενιτέψει
ερήμην σου
στις θάλασσες της προσμονης
στων βράχων το μετόχι
στης νύχτας τις αποκοτιες
στα άμμωμα λάθη
σε μπάρκα αλύτρωτα
σε ρεσάλτα
σε φυλακες
στους προμαχώνες
στις αποδράσεις
εκει
ήσουν εκει, 
ερήμην σου
ερήμην μου
καιρός να μάθεις
πως όποτε γίνομαι αίνιγμα
καθρέφτισμα των μυστικων σου γρίφων είμαι
Σφίγγα λαμπρή της μοναξιας μου
της αφροσύνης μου παράλογο
της αλαφρότητάς μου άσπονδο βαρύδι
και της ραστώνης μου πάλευκο φτερο
έλα μαζι μου
να καταλάβεις κι εσυ
πως όλα τούτα
δεν άξιζαν 
μήτε το σάλιο της Αγάπης
που ακόμη με δαγκώνει αλύπητα
και με γκρεμίζει μέσα σε στρόβιλο φριχτο
για να με σώσει
στα ύστερα του δρόμου
δυο σπιθαμες απ' τους βυθους
κι απά στα πέντε της τα γράμματα
νά 'ρθει να με απλώσει
να με χαϊδολογήσει
μήπως και καταλάβω
(άν'ποτε)
πως τα ταγμένα μου τα νυχτολόγια
σε κείνη
που σε γέννησε
για πάντα θα χρωστάω... 





αφι-ερωμένο

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

δάχτυλα

φωτια στην σύλληψη
θύμα εξιλαστήριο
κρύσταλλο και φιλντίσι
περνάς το χέρι
πάνω απ' τα πυροτεχνήματα
και φυτρώνουν
σε πυρωμένες γλάστρες
τα μονοκοτυλήδονα
οι μέρες ζητιανεύουν ήλιο
κι οι νύχτες αψέντι
δώδεκα βράδυα
τόσα ήταν
που χλεύαζε η υπεροψία μας
την θλίψη των βράχων
για τις θάλασσες
που κρύφτηκαν στις μυστικες καταβόθρες
φωτια και πάγος
κι ύστερα
ήρθαν κι αγρίεψαν οι ρίζες
κι εκει
πάνω στη μάχη
δια πυρός και σιδήρου
φίλησα τα δάχτυλά σου
και λυθήκανε τα μάγια...