ασυνάρτητον

με ταλαιπωρει η συνάφεια

σχεδον όσο και τα σημεία στίξης

μοναχά οι συνειρμοι με βολεύουν

-ειδικα αν είναι πτερόεντες-

κι οι τρείς λεμονιες στο πατρικό μου

εύφορες σαν τις απολήξεις των δαχτύλων σου

αειφόρες σαν τ' ασεβη ακροχείλια σου τα βραδυνα

με στενεύει η άχρηστη πανοπλία της αναισθησίας

ντύνομαι τα λιγοστα σκουτια της θάλασσας

προσμένοντας το κύμα 

και την αγκαλια την φλογοκρατούσα

να, έτσι σουλατσάρω ασυνάρτητα

εποχούμενος στις μέρες που περνουν

χωρις το κοίταγμά σου...

απέναντι

αντίκρυ

η επίφαση του γνώριμου δέους

ανένδοτη σαν φωτιά

ξεκάθαρη σαν κατάφαση
κι ανάμεσα μια ομίχλη διάφανη

μα τόσο πυκνη

που να μπορείς μ' ένα μαχαίρι να την κόψεις

ή μ' ένα φιλι;

-ευλογημένη επωδός-

το μηδεν της απόστασης

η αντιστροφή του χάους

κι η απαστράπτουσα αύρα

που καταρρακώνει τα άβατα

σαν από πηλό τα βλέμματα

τελετουργούν αυτόβουλα

-προϊόντος του χρόνου-

ως την εντελή

του πόθου μας ικμάδα