رائدہ

το φιλι
δεν είχε αρχη
ούτε συνεριζόταν την περίσταση
δεν είχε τέλος
δεν έχει
ο δρόμος ολόστρωτος
με αγαθες προθέσεις

προς τον προθάλαμο μιας κόλασης

εκούσια υιοθετημένης

με διαβατήρια θεωρημένα απ' το σπίρτο

κι εγω να σε χορταίνω με τα μάτια
μου δίνεις τα χέρια σου
κεντάει μυστικα το μαχαίρι
αποφεύγοντας ζωτικα όργανα
στο υπογάστριο
σιγοβράζει μια σούπα από νεύματα
στην άμπωτη περπατάνε οι βάρκες
παρατάω τα σύνεργα
κι άεργος
κατηφορίζω κατα κει που σ' έχω φυλαγμένη
ενώπιος ενωπίω
κι ένας καθρέφτης
συλλαβίζει τις ομοιότητες
κάρβουνο και φωτια
κι αέρας
κι η θάλασσα παραμονεύει
οδηγούμεθα με μαθηματικη ακρίβεια στην αποτέφρωση
και μ' αρέσει...

σολ

δε μού 'παιξες ποτε μουσικη

κι έτσι την φαντάζομαι

σαν κουφος από γέννα

με τις υπόλοιπες αισθήσεις

το καλοκαίρι σε χειμερία νάρκη

ή το ανάστροφο;

όσα θυμάμαι είναι καλοκαίρι

κι είσαι τόσο κοντα

τόσο μακρυά

σαν μια ευχη για Κυριακες

σαν το αντίδωρο των Ευμενίδων

για όσα απαρνηθήκαμε

σαν το περίσευμα του νόστου

που μας φτάνει εποχούμενο

κι εμεις πεζοί

με την άμμο ανάμεσα στα γυμνά μας δάχτυλα

και την μυρωδια απ' τον λαιμο σου

πυξίδα

μα ας μην προτρέχω

στο πρόσωπό σου 

ζωγράφιζαν οι φρέζιες χρώματα

κι εγω με την γλώσσα δαγκωμένη
έγραφα λίγο θάλασσα
με κάρβουνο και νύχτα
μαγείρευα τα τσόφλια απ τις βουτιες
και χόρταινα στις Εσπερίδες
μικρη μου σταγόνα κι άγιο μου απόσταγμα
δεν μού 'παιξες ποτε μουσικη
βλέπεις, την έμαθες αφου είχα φύγει
μα ακόμη και τώρα
στηριγμένος στα τσακισμένα μου γόνατα
την ακούω
τη νιώθω
την ποθώ
που ξέρω πια
πως το κλείδι
εκει
σφιχτα φυλαγμένο
παραμένει ...