περίπολος

τελευταία
δε μ' ακούν τα μάτια μου
κι έτσι, έρμεα, μπερδεύονται στα μαλιά σου
βουτάνε απ' το μέτωπο
κατρακυλουν και κάθονται
κάτω απ τις μαρκίζες
χαζολογάνε μιά την θάλασσα
μιά την φωτια
κι ύστερα, ποτισμένα ίαση
γλυστρούν στους κερασόκαμπους
κι όλο ρεμβάζουν
σχεδόν ανήθικα, πολύ
τόσο, που ντρέπομαι πια να τα κάνω παρέα
κι έτσι τ' αφήνω
ερήμην μου κι αυτόβουλα να σεργιανάνε
κι εγω πορεύομαι
τυφλος,
ένοχος,
και μεθυσμένος...

ερμητικον 2

στης αγάπης το βυζι
πέτρα το γάλα
κι εγω
με την ρόγα ανάμεσα στα δόντια
μην ξεθαρεύεις και ξέρω
είναι γλυκος ο πόνος
ώρες ώρες
μα η δίψα
η πείνα
δεν σβήνουν
λαμπάδα τα μάτια
και στης αναπνοης τα δάχτυλα
λεκέδες από σπίρτο
πόσο ακόμη να νηστέψω το φιλι σου;
να τιμωρηθω;
να μετανιώσω;
θα βαφτιστω
στ' ακριβο σου το στερέωμα
σ' ένα νωχελικο κρεσέντο
οξύμορο
με καινούργιο όνομα
σαν άγνωστος
θέλω να σε χτυπήσω
μα δεν έχω πια γλώσσα
ερήμην μου πολύτιμος
αναζητω εύγευστη ουσία
στους γρίφους
και στις καταλήξεις
των λιγοστων μηνυμάτων σου...

επιρρήματα

σώθηκαν τα κάποτε
τα τώρα ασθμαίνουν στις ανηφοριές
τα αύριο αντιπαλεύουν τους ονειροκρίτες
στα ποτέ χορταίνω δίψα
ξαπλωμένος στους χρονικους προσδιορισμους
νηστεύω τ' απαραίτητα
δυό φιλια
μιά Παρασκευη απόγευμα
τ' ανοιχτό πουκάμισο
μια καλοκαιρινη φούστα
το χέρι σου στον ώμο μου
το χέρι μου στη μέση σου
το γλυκο κρασι
μιαν υπόσχεση
όλα μετέωρα
ανάμεσα στα επιρρήματα
αναβλύζουν μισή λαχτάρα

ερήμην νοημάτων

ποιος, τώρα, να τα ντύσει τα γυμνα μου;
τ' αδέρφια μου
τα σπόρια μου
τα πανωσέντονά μου
ποιος να τα θρέψει, τώρα δα, τα άμοιρα παιδια μου;
τα παραμελημένα μου
τα μάτια μου
τα άλφα και τα ωμέγα μου
τα θαλασσόβγαλτά μου
ξεστράτησέ μου ο σουγιας
κι έκοψε τις καδένες
κι αυτα, τ' αλαφροίσκιωτα
ξεμάκρυναν στο κύμα
κι εγω στο περιστήλιο
πρόσπεφτα σ' άδεια πόδια
τώρα
γυμνα αυτα
τυφλος εγω
κραδαίνω την ρομφαία
μήπως την δουν απο μακρυα
κι απολησμονηθούνε
μ' απ' όλα
κείνο το τσουκι
που τό' χα κορφοθρέψει...

<συνεχίζεται>

ερμητικό

ἔσονται οι Μοίρες
σε σάρκα μία
ανάδρομος εσπερινός
που μεσημεριάζει παλίνδρομος
κι ύστερα πάλι
ενδίδει στη νύχτα
κι η ανάσα της ακταιωρός
να περιμένει τον ορυμαγδό
απ' τ' ασημένιο βουνό
ν' αγκαλιάσει το σύμπαν της
στις εκβολές
θεών θελόντων
κι Άνασσας επιτρέπουσας
δεν θα σωθεί τούτη η μνήμη
όσο και να την πίνω
σφύζει ενδελέχειας