προσδιορισμοί

πριγκήπισσα ενάλια των μαγικων μου τόπων
βασίλισσα της Ουτοπίας μου
νερο της όασής μου
της έμπνευσής μου αψέντι
ωκύρροη της τρέλας μου ανάσα
της νύχτας οργασμε μου
και άδητό μου γλέντι

της μνήμης σου δέομαι

μα της λήθης σου τυλίγομαι τ' άδειο πουκάμισο

κι ούτε τολμω -πιά-

να ξομολογηθω 

του τελευταίου μου πειρασμου

τ' άδικο κατρακύλισμα

με σμπαραλιάσαν οι συνεπαγωγές

μύστης διχασμένος -εσαει- ανάμεσα στο κάλλος και το κλέος

ουδέν οίδα

ουδέν έστερξα

κι απ' όλα που προσφέρονταν

πρόφτασα μοναχά να σ' αγαπήσω

Άνασσα της υγρής μου επικράτειας

της σκέψης μου σελιδοχτίστη

των καλπασμών μου, σύ, χρυσόστικτο φαρί

Μούσα ασύδοτη

γνώση στερνη

και της ελπίδας πίστη 

στάθηκε το αέναο

τη μέρα για ν' αδράξει

κι εγω, ένοχος ιδιωνύμου

τετελεσμένος διατελω

ενταύθα

M/V Eνδόμυχον

κι ως ανταριάζει σφαλιχτο το μεσιανό τ' αμπάρι

κι αγκομαχάει η μηχανή με τα βαρια σφοντύλια

το μπαϊράκι σκίστηκε, ποιος θα μου το μαντάρει

ποιος θα μου γειάνει τις πληγες απ' αναμμένα χείλια

κι όπως λογιάζει η θάλασσα τον βράχο για να λιώσει

και μιά τα πόδια του φιλα και μιά τον μαστιγώνει

ποιά σαλεμμένη αποκοτια σου σκότισε την γνώση

και η λερη κουβέρτα μου, γυμνη σε καμαρώνει

στήσαν χορο οι βλάμισσες, το πόστο να σου κλέψουν

δέκα πηδάνε στα καρφια και μιά στη λαμαρίνα

μα είναι η μουράβια ζόρικη και πως να την αντέξουν

σκορπίσανε στα ύφαλα και πιάσανε τη γκρίνια

κι ώ! σαν το κύμα αγέρωχη και αφροστολισμένη

ξάπλωσες πα στ' αμπάρι μου η φλόγα να κοπάσει

και το θεριό στη φυλακη την σιδεροχτισμένη

σου τάζει σαν λευτερωθει πως δεν θα σε ξεχάσει

και σιέται η κλειδωνοφωλια και σπαν οι μεντεσέδες

κι οι φύλακες μαλώνουνε με φίδια και με χάδια

γίναν τα λόγια σου φιλια κι οι στεναγμοι μπαχτσέδες

κι η Αγάπη πρωτοφάρμακο να τρώει τα σκοτάδια

Στην Ανώνυμη, με τα πολλα ονόματα

και τα πέντε γράμματα