της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

Σίβυλλα

κι όταν απόστασε πια
να διαφεντεύει το χέρι, που δάγκωνε,
βυθίστηκε,
αύτανδρη,
στον κυκεώνα
εκστατικη
ηδονικη
γιομάτη από σημάδια τρυφηλά
-δεν έλεγε να κοπάσει η ορμη της-
χάϊδεψε την γάστρα της
και φώναξε
-δεν θ' αγαπήσω άλλον!!!
μα ήταν πια αργα
να κουβαλήσω κείνα τα λόγια
σφηνωμένο στον τρίτο σπόνδυλο της αντοχης
το μαχαίρι
δεν λογάριαζε χρησμους...

Τρίτη 25 Αυγούστου 2020

νυν και αεί

κάποτε ως κι η μάνα μου
μ' έλεγε ονειροβάτη
που κοίταγα τις θάλασσες
και μ' έπιανε καημός
τα βράδια που δεν μπόραγα
παιδί να κλείσω μάτι
πού 'χα τη νύχτα γιατρειά
και παιδεμό το φως

κάποτε στα σεντόνια μου
φυτρώναν αντιρρήσεις
κι είχα τους γρίφους συντροφια
και φίλες τις βροχες
γόρδιος δεσμός η λύτρωση
που δεν μπορεις να λύσεις
και το άμοιρο κιτάπι μου
γεμάτο ενοχες

τώρα το παρασύνθημα
το ξέρω πια απ' έξω
κι ας μένουν πόρτες ορφανες
κι ας λείπουν τα κλειδια
κλέφτη η ζωή μου μ' όρισε
μα δεν μπορω να κλέψω
εθελοντής κρατούμενος
και η ποινη βαρια

μα έλα,
κι αν σ'αποτίναξα, αναπαμό δεν έχω
ματώσαν τα χιλιόμετρα και πως να σκουπιστω;
νυν και αεί σ'αγάπησα
κι αν το φευγιό τ' αντέχω,
νυν και αεί με πότισες
και πως να σ' αρνηθω;


Πειραιάς, Αύγουστος 2020

Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

εκατόμβη

δεν ξέρω πια τι επέζησε της σφαγης 
τα μάτια θολωμένα
αίμα από χιλιάδες μικρα γράμματα,
σκοτωμένα,
κομμένα απ τις λέξεις τους, 
κατρακυλάνε γυμνούλια στους Καιάδες 
ένοχος -είπα-
και κάπως έτσι έκαψα όλα τα χαρτια 
τώρα αποσβολωμένος 
σκύβω πάνω από μια λευκη σελίδα 
προσπαθώντας να ξεζουμίσω λίγο ακόμη τέλος
-για πες, 
σου περίσσεψε κανένας στίχος; 
για τους έκαψες όλους;
εκατόμβη
στην τελευταία σου εκδρομη
για να ζεστάνεις πρόσκαιρα τις άνοστες κονσέρβες σου



Καλοκαίρι 2011, Πειραιας

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020

Θέρος

πάλι η εξόριστη ψυχη
παλιννοστεί
κι ο ήχος της
πέντ' έξη βότσαλα στο στόμα
κι ένα πουκάμισο σιδερωμένο
θα μάθεις πάλι να μιλας
θα μάθεις να φοριέσαι
είναι η ένδεια μιά ανάγκη περαστικη
δεόμεθά σου Έρωτα
με τζιτζίκια και λιόσπορους
και τα πόδια γυμνα
και την καρδιά απαρέμφατη
κι ενώπιόν σου Αύγουστε εφευρέτη
ξαπλώνουμε στην άκρατη ευοσμία σου
χορεύοντας καντρίλιες
για δυό κορμια
και δυό φιλιά
στο θάλπος κάποιου όψιμου καλοκαιριου
και στα τσαλακωμένα σεντόνια
της ύπαρξής μας






Κυριακή 16 Αυγούστου 2020

άδηλη μνήμη

εν είδη υπενθύμισης
ετούτος ο πάλευκος πόνος στο μηλίγγι
γερνά μόλις ανάψω τσιγάρο
μα με συντροφεύει
ανέκφραστος
ως τις άδολες πύλες
μα δεν μπορω πια ν΄αρθρώσω το σύνθημα
δεν εχω ήχο
είχα ένα όνειρο
που φαρμακώθηκε μ' αλήθεια
μα επιρρεπης κι αυταπαρνούμενος
τ' αφουγκράζομαι ακόμη
κι ας μην τον λόγο να γνωρίζω
ίσως να ξέρει ετούτο το κάψιμο
ίσως το σώμα να θυμάται
τις διαδρομές τις επιούσιες
κι έτσι, ακόμη και παραπατώντας,
εφευρίσκω εν τέλει τον δρόμο
κι επιστρέφω ενεός!









Σάββατο 1 Αυγούστου 2020

για τον Νίκο

πως να ανακτήσεις
τα πρωτεία της ζωης
απ' τους σφερτεριστες σκύλους;
βρέφη αειθαλή σπονδίζονται
στις παρυφές των αρχαίων τάφων
του κάκου
η κολυμπήθρα του Σιλωάμ
επιμένει
να ξελπένει τις λάσπες
μα πουθενα φως
βρέθηκαν τα μάτια μας άμαθα
να βλέπουν τα εξαχνωμένα γαλάζια
μοναχα την νύχτα...