ευφορία

τις προάλλες,

βαφτίστηκα στα μάτια σου

κι απόμεινα χωρίς όνομα

μα με περίσσια επίθετα

τις βραδιες που δεν έχω ήχο

μου μοιάζει πιο προσηνής η ευδαιμονία,

μα κι όταν λείπει

έμαθα να την εφευρίσκω 

ψηλαφώντας τις αντιρρήσεις μας

εν χορδαίς

δεν έχω σκοπό να επαναληφθω

-αγαπώντας όπως άλλοτε-

αργει η Άνοιξη

κι άεργο το Καλοκαίρι 

-στο μεταξύ-

συνομωτουν τα εύφορα υποκοριστικα

κι έτσι

καταμεσις Φθινόπωρο-Χειμώνα

-δεν έχει σημασία-

βρίσκουν οι βροχες 

το σποράκι 

σφηνωμένο σε αργιλώδες υπόστρωμα

θαλερό και ανυπόμονο

το πουλάκι

σα νυχτοπούλι τριγυρνας
κι όνειρα μου γυρεύεις
κι απέ στο έλα και στο μή
γυμνούλι χουζουρεύεις

φκιάχνει η μοίρα μια φωλια

κι η νύχτα ένα γιορντάνι

κι η αγκαλια γλυκο νερό

να πίνεις να σε γιάνει

κι απάνω στις κορφοπλαγιες

στις μυστικες τις στράτες

φορας του δράκου τα φτερα

στις άσπρες σου τις πλάτες

τρυγας του φεγγαριου το φως

του Ζέφυρου το χάδι 

κι απέ κουρνιάζεις σύγκορμο

στ' αλώνι μου το βράδυ

σε κρύβω απ' τα σύννεφα

μ΄ αρπαχτικά σε βρίσκω

γλυκιά φωτια στα σωθικά

της γρατζουνιας το ρίσκο

κι όσους αγάπησες κρυφα

στης νύχτας τους μπαχτσέδες

τώρα κοιμούνται ανέμελοι

στου ονείρου τους τεκέδες

κι εγω, που σε κανάκεψα

και σ' έκανα δικια μου

σ' απόλυσα ένα πρωι

πού 'ρθα στα σύγκαλά μου