alta amoris

ας τ' ομολογήσω
δεν υπήρξε προϊστορία
απορίας άξια, λοιπον, ετούτη η συνεπαγωγή
αυτοάνοση
αυτοτελης
αυτούσια
με τυραγνά με γνώριμο τρόπο
ειδικα τις νύχτες
πού 'χουν, πιά, ολόφλογες αποχρώσεις
όταν μετρω τ' αποτυπώματα
σαν σε κομποσχοίνι
γνωρίζοντας
πως είτε αργα, είθε πιο γρήγορα
θα μας φέρουν ξανα
στο νόστιμόν μας ήμαρ...

σκαιώδεις επιθυμίες

γίνομαι σκια
για να μην βλέπω το χαρακίρι της νύχτας
ή για να το βλέπω καλύτερα
για το χατήρι της απόστασης
γίνομαι αέρας
γίνομαι ήχος από τακούνια
στο πλακόστρωτο της Κανθάρου
νερατζια κάτω απ' το Ρολόϊ
μετουσιώνομαι σε μπουγιαμπέσα στο Φάληρο
γίνομαι ήχος από σπασμένο καθρεφτάκι
στην παραλία της Πειραϊκης
ρόδα χωρις φρένο
στην πλατεία της Φρεατίδας
και πέτρα που κυλα
στο βράχο της Δραπετσώνας
γίνομαι σκια
γίνομαι κλάμα
γέλιο
και ξομολογιέμαι στη θάλασσα
κι απομένω γυμνος
την απόφαση περιμένοντας
με γυμνες πατούσες πάνω στον κυματοθραύστη της Ζέας
με γυμνες τύψεις στον Άγιο Διονύση
γυμνες ανάσες
με ολόγυμνες επιθυμίες

για το χατήρι της απόστασης
για την αμείλικτη αυτοδικία της νύχτας
γίνομαι σκια, που αντέχει στο φως

αναδημοσίευση λίγο πειραγμένη