τρια φθινοπωρινα χαϊκου...

μην ξεχάσω

της απουσίας
τ' άσπρο και το μαύρο
να τρυγήσω
θά 'ναι νυχτα, όπως πάντα,
πρωί, όπως τότε,
να έρθω στα σίγουρα
θά 'ναι ερημια κι ησυχία
δεν θα με γνωρίσει κανεις
να κρατάω μια στάση διακριτικη
μα όχι κρύα
θα είναι Δευτέρα
να φοράω κείνο το μπλε πουκάμισο
με τις άσπρες ρίγες
θα μου κάνει ως τότε
να μη μιλάω πολυ
θα έχει κόκκινο ουρανο
εκείνον που μυρίζει βρόχινα βότσαλα
να μην φέρω ομπρέλλα
θα βρέξει
να έχω ένα άσπρο μαντήλι
με μονόγραμμα αμφίσημο
θα περιφέρεται ένα μπουλούκι
άπιστο
να μην τ' ακολουθήσω
θά 'χει και θαλασσωμένες γοργόνες
κι η Κίρκη
κι η Καλυψω
κι η Σαλώμη
να μην τις ακολουθήσω
να περιμένω την ώρα του τρύγου
είναι αγένεια να περιφρονω την απουσία...