θέμα οπτικης

θυμάμαι,
που περπάταγαν στα μάτια της

δυό τρεις θάλασσες

κι άλλες τόσες σπίθες

κυνηγιώντουσαν στις παρυφες της ίριδας

που μαύρη, σαν το κάρβουνο,

ταλαντεύονταν

ανάμεσα στο ναι και στο όχι

δεν μου απαντούσε ποτέ

κι έπρεπε -αν κι άμαθος-

να ξεδιακρίνω κατα πού να κοιτάξω...

ουκ εν τω πολλώ

στριμώχτηκε το βράδυ
ανάμεσα στα μάτια της

κι η θάλασσα 

ξήλωσε με μιάς τ' ασπρόρουχό της 

να φτιάξει ένα μαντήλι

γειτονεύει η ανάσα της

παραμονεύει -σχεδόν-

αν μεταλάβω;

θα πνιγω;

κάπου αλλού 

ωριμάζουν οι Κυριακές 

με τα βαριά τους τα πορτόφυλλα

ορθάνοιχτα κατα την Σαλαμίνα

δεν ξέρω τι θέλει

μα οι εκπνοές της

αναδεύουν τις φωτιες

κι εγω πάλι ξενύχτησα ξέπνοος

κι ολιγαρκής