ουκ εν τω πολλώ

στριμώχτηκε το βράδυ
ανάμεσα στα μάτια της

κι η θάλασσα 

ξήλωσε με μιάς τ' ασπρόρουχό της 

να φτιάξει ένα μαντήλι

γειτονεύει η ανάσα της

παραμονεύει -σχεδόν-

αν μεταλάβω;

θα πνιγω;

κάπου αλλού 

ωριμάζουν οι Κυριακές 

με τα βαριά τους τα πορτόφυλλα

ορθάνοιχτα κατα την Σαλαμίνα

δεν ξέρω τι θέλει

μα οι εκπνοές της

αναδεύουν τις φωτιες

κι εγω πάλι ξενύχτησα ξέπνοος

κι ολιγαρκής