Μαντινάδα...

Στου φεγγαριού την αγκαλιά εκεί θέλω να μείνω
να πάρω λίγο απ’το φως και ύστερα να φύγω
να φύγω για τα σκοτεινα, τα καταχωνιασμένα
κείνα που γέννησες εσυ και τρέφονται από μένα...

απόσπασμα

από κάτι παλια ξεχασμένα...

Ἀδικεῖ Σωκράτης

νά 'πεφτε, λέει, μια βροχη
όλο νόημα
από στυμμένες λέξεις
που συνωστίζονται, ενίοτε,
σ' ένα λεπτο, τριχοειδες
που μεταφέρει ζώσες κι εύοσμες μνήμες
στις νευρικες μας απολήξεις
νά 'πεφτε μια βροχη
ιαματικη, ίσως,
σαν επιστέγασμα
ή σαν επίχρισμα
όσων δεν καταφέραμε ν' αρθρώσουμε
αποσταγμένες κραυγες
χωρις φθόγγους,
επιρρήματα,
επίθετα,
ουσιαστικα,
κλίσεις
νά 'πεφτε, λέει, μια βροχη
που να γυμνώσει
τ' άλλοθι
κι έτσι
με την γεννετήσια περιβολη τους
όλα τα καινα δαιμόνια
να πάρουν, εντέλει, την ανηφόρα
για το στόμιο του θυσιαστηρίου
όπου θα καουν
για να σπονδιστουν κατόπιν σαν λίπασμα
στο πρόσφορο έδαφος
εκει που κάποτε
φυτεύτηκαν οι σπόροι της Αρετης, της Σοφίας
και του Έρωτα...

ένεκα βύθισης

κι αν βυθίζεται το πλοίο
δεν θα σου το πω τ' αντίο
κι αν η βάρκα μου μπατάρει
και με φάνε όλο οι γλάροι
δεν πάρεις πια χαμπάρι
γιατι η αγάπη που μας δένει
ένεκα πού 'ναι βρεγμένη
μια και δυό θα τη βουλιάξεις
μ' αν βουλιάξει μην τρομάξεις
κι αν τρομάξεις σου το λέω
μη μου πεις μετα πως φταίω
θα βουτήξω να τη πιάσω
κι αν στον πάτο θε να φτάσω
τι πώς θά 'ρθεις εδω κάτω;
πιες το Αιγαίο άσπρο πάτο!!!
(μωρο μου...)

ένεκα οι ζέστες... :)

Τροια

Να που έπεσε κι η Τροία

κι ο Δούρειος στη μέση της αγορας

με την κοιλια να χάσκει

κι η Ανδρομάχη να βυζαίνει νόστο στ’ αλώνια του Πόντου

κι ούτε Έκτωρας, ούτ’ Αχιλλέας

κι ο Οδυσσέας στο μεσιανο κατάρτι δεμένος

κι ο Πάρις, άφαντος
κι ο Αγαμέμνωνας σφαγμένος

Να που κάηκε πια κι η Τροία
κι ο ποιητής

ούτε λόγο πια για την Ελένη

ούτε κουβέντα για τα χαμένα τα κλειδια της

που κοιμούνται αδέποτα κάπου στη Φρυγία

Κείνη, ξυπόλητη στ’ αρμυρίκια

μια κοιτάει κατα την Τένεδο

και μια κατα την Ίδα

Αχ, Ελένη

φωτια και βροχη

ζάχαρη κι αλάτι

του έρωτα και του πολέμου

της σαϊτιας και του φιλιου 
της ξεριζωμένης ελιας
της χαρακιας στο στήθος μου
της θάλασσας π' αρνήθηκες
Να που χάθηκε πια κι η Τροία
κι ούτε ένας Όμηρος να φτιάξει μια καινούργια
κι ούτε μια Έριδα
να γράψει στην καρδια μας
«τῇ καλλίστῃ«
νά 'χουμε και μεις για κάτι να πολεμάμε...