Τροια

Να που έπεσε κι η Τροία

κι ο Δούρειος στη μέση της αγορας

με την κοιλια να χάσκει

κι η Ανδρομάχη να βυζαίνει νόστο στ’ αλώνια του Πόντου

κι ούτε Έκτωρας, ούτ’ Αχιλλέας

κι ο Οδυσσέας στο μεσιανο κατάρτι δεμένος

κι ο Πάρις, άφαντος
κι ο Αγαμέμνωνας σφαγμένος

Να που κάηκε πια κι η Τροία
κι ο ποιητής

ούτε λόγο πια για την Ελένη

ούτε κουβέντα για τα χαμένα τα κλειδια της

που κοιμούνται αδέποτα κάπου στη Φρυγία

Κείνη, ξυπόλητη στ’ αρμυρίκια

μια κοιτάει κατα την Τένεδο

και μια κατα την Ίδα

Αχ, Ελένη

φωτια και βροχη

ζάχαρη κι αλάτι

του έρωτα και του πολέμου

της σαϊτιας και του φιλιου 
της ξεριζωμένης ελιας
της χαρακιας στο στήθος μου
της θάλασσας π' αρνήθηκες
Να που χάθηκε πια κι η Τροία
κι ούτε ένας Όμηρος να φτιάξει μια καινούργια
κι ούτε μια Έριδα
να γράψει στην καρδια μας
«τῇ καλλίστῃ«
νά 'χουμε και μεις για κάτι να πολεμάμε...