Ἀδικεῖ Σωκράτης

νά 'πεφτε, λέει, μια βροχη
όλο νόημα
από στυμμένες λέξεις
που συνωστίζονται, ενίοτε,
σ' ένα λεπτο, τριχοειδες
που μεταφέρει ζώσες κι εύοσμες μνήμες
στις νευρικες μας απολήξεις
νά 'πεφτε μια βροχη
ιαματικη, ίσως,
σαν επιστέγασμα
ή σαν επίχρισμα
όσων δεν καταφέραμε ν' αρθρώσουμε
αποσταγμένες κραυγες
χωρις φθόγγους,
επιρρήματα,
επίθετα,
ουσιαστικα,
κλίσεις
νά 'πεφτε, λέει, μια βροχη
που να γυμνώσει
τ' άλλοθι
κι έτσι
με την γεννετήσια περιβολη τους
όλα τα καινα δαιμόνια
να πάρουν, εντέλει, την ανηφόρα
για το στόμιο του θυσιαστηρίου
όπου θα καουν
για να σπονδιστουν κατόπιν σαν λίπασμα
στο πρόσφορο έδαφος
εκει που κάποτε
φυτεύτηκαν οι σπόροι της Αρετης, της Σοφίας
και του Έρωτα...