ἔσονται οι Μοίρες
σε σάρκα μία
ανάδρομος εσπερινός
που μεσημεριάζει παλίνδρομος
κι ύστερα πάλι
ενδίδει στη νύχτα
κι η ανάσα της ακταιωρός
να περιμένει τον ορυμαγδό
απ' τ' ασημένιο βουνό
ν' αγκαλιάσει το σύμπαν της
στις εκβολές
θεών θελόντων
κι Άνασσας επιτρέπουσας
δεν θα σωθεί τούτη η μνήμη
όσο και να την πίνω
σφύζει ενδελέχειας