ερήμην νοημάτων

ποιος, τώρα, να τα ντύσει τα γυμνα μου;
τ' αδέρφια μου
τα σπόρια μου
τα πανωσέντονά μου
ποιος να τα θρέψει, τώρα δα, τα άμοιρα παιδια μου;
τα παραμελημένα μου
τα μάτια μου
τα άλφα και τα ωμέγα μου
τα θαλασσόβγαλτά μου
ξεστράτησέ μου ο σουγιας
κι έκοψε τις καδένες
κι αυτα, τ' αλαφροίσκιωτα
ξεμάκρυναν στο κύμα
κι εγω στο περιστήλιο
πρόσπεφτα σ' άδεια πόδια
τώρα
γυμνα αυτα
τυφλος εγω
κραδαίνω την ρομφαία
μήπως την δουν απο μακρυα
κι απολησμονηθούνε
μ' απ' όλα
κείνο το τσουκι
που τό' χα κορφοθρέψει...

<συνεχίζεται>