περίπολος

τελευταία
δε μ' ακούν τα μάτια μου
κι έτσι, έρμεα, μπερδεύονται στα μαλιά σου
βουτάνε απ' το μέτωπο
κατρακυλουν και κάθονται
κάτω απ τις μαρκίζες
χαζολογάνε μιά την θάλασσα
μιά την φωτια
κι ύστερα, ποτισμένα ίαση
γλυστρούν στους κερασόκαμπους
κι όλο ρεμβάζουν
σχεδόν ανήθικα, πολύ
τόσο, που ντρέπομαι πια να τα κάνω παρέα
κι έτσι τ' αφήνω
ερήμην μου κι αυτόβουλα να σεργιανάνε
κι εγω πορεύομαι
τυφλος,
ένοχος,
και μεθυσμένος...