Σίβυλλα

κι όταν απόστασε πια
να διαφεντεύει το χέρι, που δάγκωνε,
βυθίστηκε,
αύτανδρη,
στον κυκεώνα
εκστατικη
ηδονικη
γιομάτη από σημάδια τρυφηλά
-δεν έλεγε να κοπάσει η ορμη της-
χάϊδεψε την γάστρα της
και φώναξε
-δεν θ' αγαπήσω άλλον!!!
μα ήταν πια αργα
να κουβαλήσω κείνα τα λόγια
σφηνωμένο στον τρίτο σπόνδυλο της αντοχης
το μαχαίρι
δεν λογάριαζε χρησμους...

νυν και αεί

κάποτε ως κι η μάνα μου

μ' έλεγε ονειροβάτη

που κοίταγα τις θάλασσες

και μ' έπιανε καημός

τα βράδια που δεν μπόραγα

παιδί να κλείσω μάτι

πού 'χα τη νύχτα γιατρειά

και παιδεμό το φως

κάποτε στα σεντόνια μου
φυτρώναν αντιρρήσεις
κι είχα τους γρίφους συντροφια
και φίλες τις βροχες
γόρδιος δεσμός η λύτρωση
που δεν μπορεις να λύσεις
και το άμοιρο κιτάπι μου
γεμάτο ενοχες

τώρα το παρασύνθημα
το ξέρω πια απ' έξω
κι ας μένουν πόρτες ορφανες
κι ας λείπουν τα κλειδια
κλέφτη η ζωή μου μ' όρισε
μα δεν μπορω να κλέψω
εθελοντής κρατούμενος
και η ποινη βαρια

μα έλα,
κι αν σ'αποτίναξα, αναπαμό δεν έχω
ματώσαν τα χιλιόμετρα και πως να σκουπιστω;
νυν και αεί σ'αγάπησα
κι αν το φευγιό τ' αντέχω,
νυν και αεί με πότισες
και πως να σ' αρνηθω;

Πειραιάς, Αύγουστος 2020

εκατόμβη

δεν ξέρω πια τι επέζησε της σφαγης 

τα μάτια θολωμένα
αίμα από χιλιάδες μικρα γράμματα,
σκοτωμένα,

κομμένα απ τις λέξεις τους, 

κατρακυλάνε γυμνούλια στους Καιάδες 

ένοχος -είπα-

και κάπως έτσι έκαψα όλα τα χαρτια 

τώρα αποσβολωμένος 

σκύβω πάνω από μια λευκη σελίδα 

προσπαθώντας να ξεζουμίσω λίγο ακόμη τέλος
-για πες, 

σου περίσσεψε κανένας στίχος; 

για τους έκαψες όλους;

εκατόμβη

στην τελευταία σου εκδρομη

για να ζεστάνεις πρόσκαιρα τις άνοστες κονσέρβες σου

Καλοκαίρι 2011, Πειραιας

Θέρος

πάλι η εξόριστη ψυχη
παλιννοστεί
κι ο ήχος της
πέντ' έξη βότσαλα στο στόμα
κι ένα πουκάμισο σιδερωμένο
θα μάθεις πάλι να μιλας
θα μάθεις να φοριέσαι
είναι η ένδεια μιά ανάγκη περαστικη
δεόμεθά σου Έρωτα
με τζιτζίκια και λιόσπορους
και τα πόδια γυμνα
και την καρδιά απαρέμφατη
κι ενώπιόν σου Αύγουστε εφευρέτη
ξαπλώνουμε στην άκρατη ευοσμία σου
χορεύοντας καντρίλιες
για δυό κορμια
και δυό φιλιά
στο θάλπος κάποιου όψιμου καλοκαιριου
και στα τσαλακωμένα σεντόνια
της ύπαρξής μας

άδηλη μνήμη

εν είδη υπενθύμισης
ετούτος ο πάλευκος πόνος στο μηλίγγι
γερνά μόλις ανάψω τσιγάρο
μα με συντροφεύει
ανέκφραστος
ως τις άδολες πύλες
μα δεν μπορω πια ν΄αρθρώσω το σύνθημα
δεν εχω ήχο
είχα ένα όνειρο
που φαρμακώθηκε μ' αλήθεια
μα επιρρεπης κι αυταπαρνούμενος
τ' αφουγκράζομαι ακόμη
κι ας μην τον λόγο να γνωρίζω
ίσως να ξέρει ετούτο το κάψιμο
ίσως το σώμα να θυμάται
τις διαδρομές τις επιούσιες
κι έτσι, ακόμη και παραπατώντας,
εφευρίσκω εν τέλει τον δρόμο
κι επιστρέφω ενεός!

για τον Νίκο

πως να ανακτήσεις
τα πρωτεία της ζωης
απ' τους σφερτεριστες σκύλους;
βρέφη αειθαλή σπονδίζονται
στις παρυφές των αρχαίων τάφων
του κάκου
η κολυμπήθρα του Σιλωάμ
επιμένει
να ξελπένει τις λάσπες
μα πουθενα φως
βρέθηκαν τα μάτια μας άμαθα
να βλέπουν τα εξαχνωμένα γαλάζια
μοναχα την νύχτα...