συμπόσιον

στάθηκε η μέρα να μεγαλώσει
κι εμεις, νωχελικοι κι ερωτευόμενοι

αγνατεύαμε το πάλλευκο περιστήλιο της Αγορας

καθισμένοι απέναντι απ' τις αρχαίες πέτρες

αναλογιζόμενοι την ηχώ:

ο Έρωτας ανήκει στο αίνιγμα

το αίνιγμα ανήκει στην τρέλα

ανάμεσα στο ρητο και το άρρητο

απλώνεται το τοπίο

το χωρις τόπο

με τους πόθους μας

να ξεσπουν ανεξέλεγκτοι

κι έπειτα να αποχωρουν

αφήνοντας πίσω τα σαρκοβόρα τους παιδια

δεν χρήζει πια εξήγησης

το ότι αν ψάξεις να με βρεις

εντος σου κατοικω

όμοια κι εσυ σε μένα

κι όταν αποσχιζόμαστε

σπαράζονται τα δαιμόνια

μα αυτό κρατάει μοναχα

ως την επόμενη

εκούσια και συλλήβδην παράδοση 

στην ίδια απαστράπτουσα τρέλα...