Το παιχνίδι των τραγουδιων

σκαρφαλώνεις
κι ύστερα νότες σε φωτοσύνθεση
καρφί με το καρφί

σε αναρτουν στο στερέωμα

δεν σουλατσάρεις πια

δεν υπάρχουν δρόμοι

μόνο το κενο, 

που γεμίζει λίγο-λίγο με την συναίσθηση

που έχουν δυό πλανόδιοι

όταν ακούσια βρίσκονται σε φιλόξενα πανηγύρια

δεν υπάρχουν ταυτότητες

ούτε ονόματα

η συμμετοχη είναι ύπαρξη

κι η ύπαρξη χρόνος ακίνητος

όταν μεταλαμβάνεις απ' το ίδιο ποτηράκι

νότες σε φωτοσύνθεση

μέσα στη νύχτα

οξύμωρα κι αντινομίες τιμούνται

και τα παράσημα, πέντ' έξη σημάδια προφητικα

στο λαιμο

δεν υπάρχουν απρόσιτα

τίποτε δεν είναι στο απυρόβλητο

το αδύνατον απουσιάζει

το παράλογο κοιμάται

το λάθος ματαιοπονει

νότα τη νότα, η μουσικη σαρώνει τα λιγόψυχα

καρφι με το καρφι

ταξιδεύεις ακίνητος

σαν χρόνος σε καταστολη

μέχρι που έρχονται τα κρεσέντο

κι η ψυχή λικνίζεται 

και λευτερώνεται

και σκίζει τα ρούχα που την κρατούσαν κλειδωμένη

κι ολοκληρώνεται στο ανεκπλήρωτο

κι αποδομείται

κι επιστρέφει βαφτισμένη

και καθαρη

αναμένοντας καρτερικα

την επόμενη μοιραία αλληλουχία...