επιπολής

καταμεσήμερο βεβηλωμένο από σκιες

κι η ρακή σε μπουκάλι γυάλινο

μεσουρανεί μία λύπη

ανάμεσα στα πατζάρια

που ασθμαίνουν μ' αυτο το βαθυ πορφυρό τους

όταν τα δαγκώνεις

μιλώντας αλληγορικα για το ξύδι

μ' ένα μικρό σουγιά 

ζωγραφίζω μια γοργόνα στ' αριστερο μπράτσο

με χείλια βαθυκόκκινα

-μπορει να είναι κι απ το αίμα μου

-μπορει απ' τα πατζάρια

διαιρούμε την λύπη να βγεί το ρεφενέ

τα σά

τα μά