τόσα όσα παίρνει... ο αέρας

πέρα εις χώραν δυτικήν

επέλθετο μια μέρα

κρίσις οικογενειακή

και επαρκής φοβέρα

καθότι μια κακομαθης

κοκκινομάλα νέα

(όχι δεν ήτανε ξανθια

μα παρομοίως ωραία)

κακοηθώς τον έπρηζε

τον τρελλαμένο άντρα

κι ευρέως ήτο πια γνωστόν

πως ήτανε γαλιάντρα

ώσπου μεσούσης μιας νυχτός

ναι, σίγουρα το είδα,

ήτο σαν να του έπεσε

στο κράνος κεραμύδα

του άνοιξαν οι οφθαλμοί

βιαίως δύο πήχες

και εκ του έκπαγλου θυμού

του άσπρισαν κι οι τρίχες

και πήρε δρόμον κι άφησε

και μάζεψε δυο ρούχα

και είπεν (ενδομύχως του)

"ίσα μωρή μπουρούχα,

που θ'αποθάνω εγω για σε,

και θα με φάει ο σκώληξ"

κι ο έρως του εξέπνευσε

ως νάτανε πομφώληξ!

η νέα το οσμίστηκε

την βρήκε παραζάλη

κι εσυλογίσθει σιωπηρώς:

"λες να μείνω μπουκάλι?

και που θα βρω άντραν λαμπρόν

να μ έχει στα μετάξια

να με πηγαίνει θέατρον

με τέτριππα αμάξια?

να με φιλά, να με φυλά

να με αγαπά εξόχως?

να συγχωρει και να ξεχνα

άπαξ και διαδόχως?"

και επειγόντως έδραμε

μπας και τονε προλάβει

να πέσει ως και γονυπετής

συγγχώρεση να λάβει

και γοερώς κλαυθημερόν

τον πρόφτασε στην θύρα

φορούσα μαύρον φόρεμα

με ύφος "κακομοίρα"

με ερυθρούς τους οφθαλμούς

(η άποψη ποικίλει)

κι ο άνδρας απερχόμενος

της έδωσε μαντήλι

της είπε πως θα μεταβεί

σε επαρχίαν άλλη

και ότι δεν τον αφορά

που πήγε μ άλλον άντρα

εφόσον ανσκαρδαμυκτί

ήτανε μια γαλιάντρα

στους τεθνεώντες της λυγμούς

και στην αλαζονία

μα και στα μάτια της τα μπλε

έβαλε μια τελεία.

και όσον και να στέναζε

και να εκλιπαρούσε

χαμογελούσε άνιδρος

κι ευθέως προχωρούσε

και τελευθέντων των λυγμών

ληχθέντων των δακρύων

ευθέως τον ερώτησεν

"θα μείνω εις το κρύον?"

κι εκείνος το περίμενε

με περισσήν λαχτάρα!

και ευθαρσώς απήντησε:

"ειλικρινώς αγαπητή,

δεν δίνω μιάν δεκάρα!!!"

the end

Αναδημοσίευση