ιντερμέδιο...

δικα σου παράσημα μαζεύω...

κι εσυ θεατής στο υπερώον 

χειροκροτεις την παράσταση

ο χορος αεικίνητος

σαν το μυαλο σου

κι ο πόθος σου πρωταγωνιστής

ο δικος μου σχοινοβάτης

στη μέση της διαδρομης 

η επωδος

κι αιωρείται η παράσταση

να πέσει ή όχι;

ένα χειροκρότημα ακόμη 

και αγγαλιάζω το κενο

δεν έχει δίχτυ

και τα φτερα μου 

που είχα με κόπο φτιάξει από φύκια

στα χάρισα

ευτυχως δεν είμαι του αέρα

αλλα ούτε και της γης

αν πέσω

κάπου θα βρεθει θάλασσα

κάποιο καραβόπανο θα με τυλίξει

μη με σπαράξουνε τα ψάρια γυμνο

όπως έμεινα

επωδος...

ή μήπως πρόλογος...;

( για σχόλια ή απαντήσεις, στην προηγούμενη ανάρτηση...

θα μπορούσε να είναι συνέχειά της...)