φλογωπά σήματα

ασφαλώς και δεν έχει σημασία

πούθε κατρακύλησε 

ετούτη η συνείδηση

που έστερξε, έτσι, να μας σημαδέψει

άλλους επιπολής, στο θνητό μας σαρκίο

κι άλλους πυρογραφώντας μας τις φλέβες

δεν ρώτησα ποτέ

μα απ' τα τυφλά μου, ως τότενες, μάτια

οίδα, πλέον, τα κρυμμένα μονοπάτια

που καταλήγουν στις ζωοδόχους πηγες

ποιά άτροπη μοίρα μας όρισε να ψηλαφίζουμε,

ενεοί απομένοντας στην αποκάλυψη;

αν σηκώσουμε το βλέμμα

ιδού! ο Πρόμαχος ο ανίκατος

δεν λογαριάζει αν τον πιστεύουμε

συνεπής, περήφανος κι αδυσώπητος

παραμένει αλυσσοδέσμιος

κι εμεις 

προσταγμένοι μπροστα να κινούμε

ταπεινοι μα και περιφανεις κληρονόμοι του.