πάλι...

στο είπα πάλι με τις πρώιμες βροχες

με τις τρελλες νεροποντες και τους μουσώνες

εκει, στ’ αλάτι που σκεβρώνει κουπαστες

και στ’αφημένα τα κορμια στους προμαχώνες

στο ακρωτήρι στό’δειξα πως ρίζωνε βαθια

και στο φευγιο της Άνοιξης καθόταν στο τιμόνι

στάχι μικρο που άντρεψε κι έγινε αρμαθια

σ’υγρο αλώνι του βυθου το μέλλον του ανταμώνει

στό’γραψε η μέρα με μπογιες αστραφτερες

και μ αστροφως το φώτισε η νύχτα

βάρδυα με άπιστες γοργόνες πονηρες

πρωτου σου κλέψουν τα φιλια στο κύμα ρίχτα

λυμμένα ξάρτια στο τραγούδησαν ξανα

κι ήλιος με δόντια σου στιγμάτισε το δέρμα

στο καραβόπανο που πούλησες φτηνα

και στο αψέντι που το πίνεις μέχρι τέρμα

στό’χει χορέψει ο αέρας στα μαλλια

σ'άγριο βελούδο από ρόδο κι απ αγκάθι

στο περιβόλι τ’ουρανού σε μιαν ελια

σ’ένα μπακίρι που το γέμισαν με λάθη

στο είπα και πάλι με τις πρώιμες βροχες

με τις φωτιες στου ηφαιστείου σου τους κοιτώνες

κόντρα στο ψέμα που στερεύει αντοχες

σε μεθοκόπι με θεους συνδαιτημόνες

στο σημαδεύω με μελάνι και κερι

μ’άγιο χρησμο και με ανάσα που θυμώνει

σε μαύρη θάλασσα μοιραία και φοβερη

ό,τι καρδια κι ό,τι ψυχη, 
αυτό θα μας γλυτώνει...

ό,τι καρδια

κι ό,τι ψυχη

τίποτε άλλο

όσο για τις τέσσερεις γραμμες

εφτα φορες χαρισμένες...

.