Pharus

φτηνα ανόητα τραγούδια

κι ο άκρατος του εφήμερου

ο ενθουσιασμος

τάϊσα με τα ψέμματα

τριανταδυό αγγελούδια

στο πέτο τα καρφίτσωσα

παράσημα, κι αφόρητος

διαβόλου πειρασμος

ξενύχτια που στοιχειώσανε

στου πειρατη το κούτελο

σημαδοσκορπισμένα

άστεγα και ξυπόλητα

με τις ευχες μαλώσανε

και ρίξανε τα δίχτυα τους

ρηχα, αγαπησιαρικα

και χιλιομπαλωμένα

σελιδες ασπρες άστιχτες

κι η εξαψη της εμπνευσης

στιγνη μαρμαρυγη

κι αλήθειας κολαστήριο

μ´ άχραντο αίμα βάφτηκες

κι έχασες το γοβάκι σου

πολυ πριν τα μεσάνυχτα

σε άτακτη φυγη

κρασι γλυκο, νερο ζεστο

κι αγριο στο καταρτι μου

φωλιαζει ενα πουλι

απ το στερνο το κοιτασμα

χορεύοντας αντικρυστο

τρυγάει το ακατόρθωτο

το τελευταίο φιλι

προπαίδεια της κόλασης

και στου παράδεισου το ναι

το γιώτα τσακισμένο

κατάσαρκο πουκάμισο

η ένδεια της απόστασης

κι ένα αναπάντητο γιατι

στο όχι κρεμασμένο

μούσα μου, φως και σύνορο

στο νήμα του εσπερινου

φεγγάρι περιμένω

έταξα άγιο πρόσφορο

μ' απόσταγμα απ' τ' όνειρο

κρατάω τον φάρο της ψυχης

για πάντα αναμμένο

χαρισμένο και σε όσους

σε πείσμα των καιρων

κρατάνε αναμμένους τους φάρους...

μικρη σημείωση: τούτο εδω δεν αντικατοπτρίζει παρούσα κατάσταση
είχε ξεκινήσει καιρο, απ τα δύσκολα, βγήκε πρόσφατα κι έτσι που το κοιτούσα
μου φάνηκε πως έπρεπε να τ'ανεβάσω... :)

.

τραγουδάκι

εμένα με φτάνει μια σελίδα

δυο τρεις γραμμες και πέντε λέξεις

πλέκεις τα σύμφωνα με σπάγγο για να παίξεις

σε μένα πιάνει ένα τραγούδι

πέντε έξη νότες κι ένας τόνος

κάνεις σαϊτες παρτιτούρες, σου φεύγει ο χρόνος

μένα μου αρέσει ένα χρώμα

ένα μπουκάλι, ένα κρεβάτι

κρύβεις το κλάμα στο φιλι σου λείπει κάτι

εγω δεν έχω απορίες

φτιάχνω από ήλιο καραβάκια

και απο θάλασσες σκαρώνω δυο στιχάκια

πατάω σε σύννεφο κι αντέχει

τρέχω με ρόδες στα καντούνια

είμαι τρελλος και σαλτιμπάγκος από κούνια

νιώθω τα ναι σου και τα όχι

ψάχνω νερο και βρίσκω αλάτι

κι αν ξεδιψάω είναι που νιώθω αυτο το κάτι

στο κάτω κάτω της γραφης

ο ήλιος πάλι θ'ανατείλει

απτόητος και συνεπης

στο καναβάτσο να με στείλει

γιατι ειν’ η νυχτα μου μικρη

το παραμύθι είναι μεγάλο

κι εκει την ύστατη στιγμη

το αύριο στοίχημα θα βάλω

δολώνω αίμα πιάνω κύμα

κλεινω το φως σε δυο αράδες

είναι τα μάτια σου γαλάζιες Συμπληγάδες

μένα με τρέφει η αλήθεια

μια σπιθαμη φωτιας με ντύνει

στο παρανάλωμα της νύχτας με αφήνει

εγω δεν μοιάζω του καθρέφτη

κι ό,τι ονειρεύτηκα χαρίζω

κι ότι γκρεμίζεται πρωι βράδυ το χτίζω

έχω για φίλο ένα τριζόνι

πρόσφυγα απ το καλοκαίρι

που το αφήνω να μου μασουλάει το χέρι

μένα με φτάνει μια ιδέα

ένα σπιθούρι από ρύζι

για να θεριέψει το φιλι κι ήλιο ν αγγίζει

άλλα μου φτάνουν, κι άλλα όχι

κι άλλα η καρδια υπαγορεύει

κι ό,τι σκορπίστηκε η αγάπη το μαζεύει

στο κάτω κάτω της γραφης

ο ήλιος πάλι θ'ανατείλει

απτόητος και συνεπης

στο καναβάτσο να με στείλει

γιατι ειν’ η νυχτα μου μικρη

το παραμύθι είναι μεγάλο

κι εκει την ύστατη στιγμη

το αύριο στοίχημα θα βάλω

τα δύσκολα δεν βγαίνουν...

αυτο γεννήθηκε σα νερο...

iter (extremum?)

πάλεψα με τους δαίμονες, να χτίσω αναμνήσεις

φωτια πιάσαν τα σύνεργα, η θάλασσα γυαλι

κι απ' ότι ονειρεύτηκα, εσένα πιο πολυ

λαχτάρισα να εντυπωθεις εκει και να μην σβύσεις

τσιμπάει κεντρι το φίλημα κι ο ύπνος κλέβει μέλι

κι ο εφιάλτης γίνεται φίλος και αδερφος

κρεμάω να στεγνώσουνε τα λόγια σου στο φως

δεν είμαι 'γω που προσπαθω, είν' η ζωη που θέλει

βγάζω ζουμι από δίφθογγο κι ουσία από βράχο

αλάτι από θάλασσα, φωτια απ’το νερο

με σκόνη από το τίποτε να πορευτω μπορω

μα στο ταξίδι πού ‘ταξα καράβι θέλω νά ’χω

ένα καρτίνι μάρκαρα στου χρόνου την πυξίδα

και κρέμασα στη γέφυρα το άχρηστο κλειδι

σκότωσα και ανάστησα το μέσα μου παιδι

μα εκει βαθεια στα μάτια σου, πάλι μισο με είδα

αφήνω στο περβάζι σου, νυστέρι και ψαλίδι

αψέντι γι αναισθητικο κι ανάσα για φιλι

κάβοι οι μπούκλες, μέσα μου ριζώσανε πολυ

κόβεις, φιλάς μία φορα, και φεύγω για ταξίδι



.