το άλλοθι

απ' το πιοτο το σώμα σου δεν λέει να καθαρίσει
τις άδειες τις παλάμες σου σαν πόρτες τις σφαλας
κι όσο άν την τύχη βλαστημας, δεν λέει να γυρίσει
τ' άστρο που κρυφανάθρεψες στη νύχτα το πουλας

μαύρος καπνος τα σωθικα σού 'χει σημαδεμένα
στο μπράτσο σου η μποέμισσα στερνα αιμορραγει
κι έχεις τις πόρτες ανοιχτες και τα σκυλια δεμένα
λυσσάει μέσα τ' Αθάνατο μα δε νογάει να βγει

κι όσο κι αν πιεις
τι ν' αρνηθεις;
που Άλλοθι πια δεν έχεις
και τ' όνειρο ξεστράτησε
και σ' άφησε γυμνο
τώρα κανεις δεν σε ρωτα
-αντέχεις;
-δεν αντέχεις;
κοντυλοφόρος αδειανος
και άλμπουρο ορφανο

ξομολογιέσαι στη βροχη, άδικα μη σε πνίξει
τ' αδέρφια σου τα κύματα δεν σε παρηγορουν
τις συμβουλες που σού 'δωσαν έχεις αποκυρήξει
τα χάδια, χωροφύλακες που σε κατηγορουν

απάνω σε παλια καρφια κοιμάται η έμπνευσή σου
κείνο που αλήθεια λόγιαζες έγινε φονικο
ζώσου ξανα την αστραπη, που κουβαλας μαζί σου
και χάσου σ´ ωκεάνειο ταξίδι μυστικο

κι ό,τι κι αν λες
τι ωφελει;
που Άλλοθι πια δεν έχεις
απολογείσαι με πιοτο
και με βαρυ καπνο
και σε ρωτάει ο δικαστης
-κατέχεις;
-δεν κατέχεις;
αγάπη είναι η ποινη!
μα το κελι κενο...

ασυνάρτητες ετυμηγορίες...

κάπου σέρνεται η έμπνευση μου

και μ' αφήνει μόνο 

να γράφω λόγια του αέρα... :)

Μαθήματα υποκριτικης

κι αν η ζωη μας

δεν είχε κάτι

που να μετανοιώνουμε

θά 'ταν φριχτα βαρετη

όσο η δικαίωση

ορίζεται απ' τα λάθη μας

είναι ανούσιο

κι ανόητο

να υποκρινόμαστε

πως όλα καλα καμωμένα

πως εκείνο το φύλο

που δεν σηκώσαμε

εκείνη η στροφη που πήραμε

κείνη η κουβέντα

που μας ξέφυγε

σαν αγρίμι

εκείνη η ψυχη

που προσπεράσαμε

το πάθος

που δεν του δοθήκαμε

κατα πως τού 'πρεπε

τα φιλια

που χαρίσαμε άσκοπα

η αγάπη

που ξοδέψαμε

σε χίμαιρες

και κείνη που αρνηθήκαμε

από εγωισμο

ή από ματαιοδοξία

τα ναι

που προδώσαμε

τα όχι

που ξεχάσαμε

όλα καλα

τα λογιάζουμε

και λέμε

"κείνα με φέραν ως εδω"

μα τα σημάδια

στις πατούσες

στα χέρια

στα χείλια

στα σπλάχνα

στη μιλιά

δεν σκαμπάζουν την τέχνη

της υποκριτικης

κι έτσι

αντιπαλεύουμε

τη φυσικη μας μελαγχολία

φροντίζοντας

να τα στιβάζουμε

στ' ανήλιαγα ξέφτια

του μυαλου μας

όπου περιμένουν καρτερικα

άλλη μιάν αυλαία...