αποχωρισμος

μεταλαβαίνω το φιλι απ' το στερνο τ' αντίο
κι απάνω στη μαρμαρυγη πεθαίνει ο καιρος
που διάλεξες να κοιμηθεις, σε ποιο κρυφο σφαγείο
ματοβαμένη κι ακριβη και στα μαλλια σου φως

φως του πελάγου, ξέπλεκο, μαβι, σα την μουράβια
που αν σε κοιτάξει στην ψυχη σ' αφήνει γρατζουνια
για δάχτυλα έχεις άγκυρες, που δένουν τα καράβια
μαυροντυμένο το σκαρι κι άλικα τα πανια

πανια, σχοινια και άλμπουρα στο νου αρματωμένα
και η καρένα σιωπηλη ν' ανοίγει μια πληγη
στη ρότα που εδιάλεξες με στεγανα σκισμένα
μπάζουν νερα τα ύφαλα κι ο ασύρματος κραυγη

κραυγη του νόστου δίκοπη, το στόμα για θηκάρι
κρύβει φαρμάκι ο θόρυβος και πόνο η σιγη
ποιος είδε φύκια στο βουνο και στο βυθο θυμάρι;
κατακλισμός είν' το φευγιο και σκέπασε τη γη...

για τους αποχωρσιμους που μας πλήγωσαν... 

ευχαριστίες στην προσωπικη μου επιμελήτρια! :)

σημειώσεις

κι ανασκαλεύω τα χαρτια
τις σημειώσεις στα περιθώρια
τα γράμματα
τις μικρες τους καμπύλες
που κουβαλούν όλες τη μυρωδια απ το λαιμό της
κι εκείνη γυμνη
στη μέση της σελίδας
μ' ένα μικρο θαλασσι τσιτάκι δεμένο στη μέση
που ίσα και σκεπάζει τ' αέτωμα
κει που λατρευτικα προσκύνησα
τη ζωοφόρο του χαμου
με κείνο το βλέμμα των νερων του Διρού
και τα μαλλια κατσαρωμένα
απ' την αλμύρα
στέκει εκει
σιωπηλη
κι ολόγυμνη
να με δικάζει ερήμην της
για όσα δεν είπα
για όσα δεν έκανα
για όσα παρέλειψα επιμελως
να της καταλογίσω...

αντΕπανάσταση

σε βλέπω
μα δεν ξέρω
αν πρέπει να σ' αγκαλιάσω
για να σε ξεκουράσω
γιατ' είναι πόνος η αγκαλια
η αγάπη πόλεμος
κι η σιωπη ντροπη
να μην σωπάσει κανεις
κανεις δεν πρέπει να σωπάσει
μόνο ένα σου λέω πουλι μου,
η Ανάσταση
δεν θα κινήσει απ' τις μεγάλες τις πλατείες
απ' τα γεμάτα στάδια
τις συναυλίες
θα ξεκινήσει σε κάποια κουρασμένη γειτονια
σ' ένα δρόμο χωρις όνομα
σε μια παράγκα
σ' ένα πρόχειρο παράπηγμα
από ένα σπασμένο κεφαλόσκαλο
για κάτι μικρο
σαν κάτι μικρο
θα ξεκινήσει σα μια μικρη γρατζουνια
στο κοιμισμένο κορμι του ελέφαντα
μια μικρη τοσοδούλα αμυχη
που θα μορφώσει περικοκλάδες
κι αμήχανα θα μεγαλώσει
καταπίνοντας στο πέρασμα της
σαν κισσος
τα άμαθα τσιμέντα
δεν θά 'χει κρότους
πυροτεχνήματα γι αρχη
κλαγγές όπλων
μα σαν το γουργούρισμα του ρυακιου
στην πλάτη ενος βουνου
θα κυλίσει ήρεμα
κάτω, στις άγονες κοιλάδες
ώσπου να ενωθει με τ' αδέρφια του
κι όλα μαζι
ν' αποκτήσουνε φωνη
να φωνάξουν
να γκρεμίσουν
να ξεχυθούνε μετα καταρράκτης ανήμερος
και να μην φτάσουν στη θάλασσα
πριν καταρρίψουν τις μάντρες
απ' τα χτισμένα κουκλόσπιτα της ανοχης
δεν θά 'ναι ηφαίστειο η Ανάσταση φωτια μου
θά 'ναι μια σπίθα
σε μια παρατημένη εστία
σ' ένα μικρο μαγκάλι
σε ένα παραμελημένο εύφλεκτο χωράφι
θα ξεκινήσει από 'να χάδι του ήλιου
και θ' απλωθει στα ξερόχορτα
θα κάψει πέρασμα για τα νερα
μονοπάτι για τα ξυπόλητα μαθημένα ποδάρια
θα ξεφαντώσει στις λαγκαδιες
στις πλατείες
θα καρβουνιάσει τα μνημεία του μίσους
θα σπονδίσει στάχτες στον αέρα...
κι όλοι εμεις αγάπη και φύτρα μου,
άλλος φυλλαράκι πράσινο
άλλος σταγόνα καθαρου νερου
σπίθα ζωογόνας φωτιας
θα γίνουμε ένα
μέσα απ' τον πόνο
απ' τον πόλεμο
γιατι η αγάπη είναι πόλεμος σπαθι μου
κι όταν απ' αγάπη πολεμας
είναι διπλος ο αγώνας
γιατι πόλεμος για μίσος ποτε δεν έσωσε
κι ο πόλεμος αυτος
πρέπει να είναι απ' αγάπη
απ' αγάπη σου λέω
οφείλει νά'ναι απ' αγάπη
κι όπως Εκείνη ξεκινα
έτσι κι αυτη η Ανάσταση
απ' τις καρδιες θα ξεκινήσει
κι εκει
θα κάψει
θα ποτίσει
θα γκρεμίσει
θα βλαστήσει
θα ματώσει
θα νικήσει...