αντΕπανάσταση

σε βλέπω
μα δεν ξέρω
αν πρέπει να σ' αγκαλιάσω
για να σε ξεκουράσω
γιατ' είναι πόνος η αγκαλια
η αγάπη πόλεμος
κι η σιωπη ντροπη
να μην σωπάσει κανεις
κανεις δεν πρέπει να σωπάσει
μόνο ένα σου λέω πουλι μου,
η Ανάσταση
δεν θα κινήσει απ' τις μεγάλες τις πλατείες
απ' τα γεμάτα στάδια
τις συναυλίες
θα ξεκινήσει σε κάποια κουρασμένη γειτονια
σ' ένα δρόμο χωρις όνομα
σε μια παράγκα
σ' ένα πρόχειρο παράπηγμα
από ένα σπασμένο κεφαλόσκαλο
για κάτι μικρο
σαν κάτι μικρο
θα ξεκινήσει σα μια μικρη γρατζουνια
στο κοιμισμένο κορμι του ελέφαντα
μια μικρη τοσοδούλα αμυχη
που θα μορφώσει περικοκλάδες
κι αμήχανα θα μεγαλώσει
καταπίνοντας στο πέρασμα της
σαν κισσος
τα άμαθα τσιμέντα
δεν θά 'χει κρότους
πυροτεχνήματα γι αρχη
κλαγγές όπλων
μα σαν το γουργούρισμα του ρυακιου
στην πλάτη ενος βουνου
θα κυλίσει ήρεμα
κάτω, στις άγονες κοιλάδες
ώσπου να ενωθει με τ' αδέρφια του
κι όλα μαζι
ν' αποκτήσουνε φωνη
να φωνάξουν
να γκρεμίσουν
να ξεχυθούνε μετα καταρράκτης ανήμερος
και να μην φτάσουν στη θάλασσα
πριν καταρρίψουν τις μάντρες
απ' τα χτισμένα κουκλόσπιτα της ανοχης
δεν θά 'ναι ηφαίστειο η Ανάσταση φωτια μου
θά 'ναι μια σπίθα
σε μια παρατημένη εστία
σ' ένα μικρο μαγκάλι
σε ένα παραμελημένο εύφλεκτο χωράφι
θα ξεκινήσει από 'να χάδι του ήλιου
και θ' απλωθει στα ξερόχορτα
θα κάψει πέρασμα για τα νερα
μονοπάτι για τα ξυπόλητα μαθημένα ποδάρια
θα ξεφαντώσει στις λαγκαδιες
στις πλατείες
θα καρβουνιάσει τα μνημεία του μίσους
θα σπονδίσει στάχτες στον αέρα...
κι όλοι εμεις αγάπη και φύτρα μου,
άλλος φυλλαράκι πράσινο
άλλος σταγόνα καθαρου νερου
σπίθα ζωογόνας φωτιας
θα γίνουμε ένα
μέσα απ' τον πόνο
απ' τον πόλεμο
γιατι η αγάπη είναι πόλεμος σπαθι μου
κι όταν απ' αγάπη πολεμας
είναι διπλος ο αγώνας
γιατι πόλεμος για μίσος ποτε δεν έσωσε
κι ο πόλεμος αυτος
πρέπει να είναι απ' αγάπη
απ' αγάπη σου λέω
οφείλει νά'ναι απ' αγάπη
κι όπως Εκείνη ξεκινα
έτσι κι αυτη η Ανάσταση
απ' τις καρδιες θα ξεκινήσει
κι εκει
θα κάψει
θα ποτίσει
θα γκρεμίσει
θα βλαστήσει
θα ματώσει
θα νικήσει...