رائدہ

το φιλι
δεν είχε αρχη
ούτε συνεριζόταν την περίσταση
δεν είχε τέλος
δεν έχει
ο δρόμος ολόστρωτος
με αγαθες προθέσεις

προς τον προθάλαμο μιας κόλασης

εκούσια υιοθετημένης

με διαβατήρια θεωρημένα απ' το σπίρτο

κι εγω να σε χορταίνω με τα μάτια
μου δίνεις τα χέρια σου
κεντάει μυστικα το μαχαίρι
αποφεύγοντας ζωτικα όργανα
στο υπογάστριο
σιγοβράζει μια σούπα από νεύματα
στην άμπωτη περπατάνε οι βάρκες
παρατάω τα σύνεργα
κι άεργος
κατηφορίζω κατα κει που σ' έχω φυλαγμένη
ενώπιος ενωπίω
κι ένας καθρέφτης
συλλαβίζει τις ομοιότητες
κάρβουνο και φωτια
κι αέρας
κι η θάλασσα παραμονεύει
οδηγούμεθα με μαθηματικη ακρίβεια στην αποτέφρωση
και μ' αρέσει...