ασυνάρτητον

με ταλαιπωρει η συνάφεια

σχεδον όσο και τα σημεία στίξης

μοναχά οι συνειρμοι με βολεύουν

-ειδικα αν είναι πτερόεντες-

κι οι τρείς λεμονιες στο πατρικό μου

εύφορες σαν τις απολήξεις των δαχτύλων σου

αειφόρες σαν τ' ασεβη ακροχείλια σου τα βραδυνα

με στενεύει η άχρηστη πανοπλία της αναισθησίας

ντύνομαι τα λιγοστα σκουτια της θάλασσας

προσμένοντας το κύμα 

και την αγκαλια την φλογοκρατούσα

να, έτσι σουλατσάρω ασυνάρτητα

εποχούμενος στις μέρες που περνουν

χωρις το κοίταγμά σου...