Το παιχνίδι των τραγουδιων

σκαρφαλώνεις
κι ύστερα νότες σε φωτοσύνθεση
καρφί με το καρφί

σε αναρτουν στο στερέωμα

δεν σουλατσάρεις πια

δεν υπάρχουν δρόμοι

μόνο το κενο, 

που γεμίζει λίγο-λίγο με την συναίσθηση

που έχουν δυό πλανόδιοι

όταν ακούσια βρίσκονται σε φιλόξενα πανηγύρια

δεν υπάρχουν ταυτότητες

ούτε ονόματα

η συμμετοχη είναι ύπαρξη

κι η ύπαρξη χρόνος ακίνητος

όταν μεταλαμβάνεις απ' το ίδιο ποτηράκι

νότες σε φωτοσύνθεση

μέσα στη νύχτα

οξύμωρα κι αντινομίες τιμούνται

και τα παράσημα, πέντ' έξη σημάδια προφητικα

στο λαιμο

δεν υπάρχουν απρόσιτα

τίποτε δεν είναι στο απυρόβλητο

το αδύνατον απουσιάζει

το παράλογο κοιμάται

το λάθος ματαιοπονει

νότα τη νότα, η μουσικη σαρώνει τα λιγόψυχα

καρφι με το καρφι

ταξιδεύεις ακίνητος

σαν χρόνος σε καταστολη

μέχρι που έρχονται τα κρεσέντο

κι η ψυχή λικνίζεται 

και λευτερώνεται

και σκίζει τα ρούχα που την κρατούσαν κλειδωμένη

κι ολοκληρώνεται στο ανεκπλήρωτο

κι αποδομείται

κι επιστρέφει βαφτισμένη

και καθαρη

αναμένοντας καρτερικα

την επόμενη μοιραία αλληλουχία...

 

Ας μην καπνίσουμε αυτο το βράδυ

ίσως τα χέρια μας

σαστισμένα κι αμήχανα

μπερδευτουν ασυναίσθητα

κι αγκαλιάσουν το επικίνδυνο δέρας της ύπαρξής μας

θέμα οπτικης

θυμάμαι,
που περπάταγαν στα μάτια της

δυό τρεις θάλασσες

κι άλλες τόσες σπίθες

κυνηγιώντουσαν στις παρυφες της ίριδας

που μαύρη, σαν το κάρβουνο,

ταλαντεύονταν

ανάμεσα στο ναι και στο όχι

δεν μου απαντούσε ποτέ

κι έπρεπε -αν κι άμαθος-

να ξεδιακρίνω κατα πού να κοιτάξω...

ουκ εν τω πολλώ

στριμώχτηκε το βράδυ
ανάμεσα στα μάτια της

κι η θάλασσα 

ξήλωσε με μιάς τ' ασπρόρουχό της 

να φτιάξει ένα μαντήλι

γειτονεύει η ανάσα της

παραμονεύει -σχεδόν-

αν μεταλάβω;

θα πνιγω;

κάπου αλλού 

ωριμάζουν οι Κυριακές 

με τα βαριά τους τα πορτόφυλλα

ορθάνοιχτα κατα την Σαλαμίνα

δεν ξέρω τι θέλει

μα οι εκπνοές της

αναδεύουν τις φωτιες

κι εγω πάλι ξενύχτησα ξέπνοος

κι ολιγαρκής

ευφορία

τις προάλλες,

βαφτίστηκα στα μάτια σου

κι απόμεινα χωρίς όνομα

μα με περίσσια επίθετα

τις βραδιες που δεν έχω ήχο

μου μοιάζει πιο προσηνής η ευδαιμονία,

μα κι όταν λείπει

έμαθα να την εφευρίσκω 

ψηλαφώντας τις αντιρρήσεις μας

εν χορδαίς

δεν έχω σκοπό να επαναληφθω

-αγαπώντας όπως άλλοτε-

αργει η Άνοιξη

κι άεργο το Καλοκαίρι 

-στο μεταξύ-

συνομωτουν τα εύφορα υποκοριστικα

κι έτσι

καταμεσις Φθινόπωρο-Χειμώνα

-δεν έχει σημασία-

βρίσκουν οι βροχες 

το σποράκι 

σφηνωμένο σε αργιλώδες υπόστρωμα

θαλερό και ανυπόμονο

το πουλάκι

σα νυχτοπούλι τριγυρνας
κι όνειρα μου γυρεύεις
κι απέ στο έλα και στο μή
γυμνούλι χουζουρεύεις

φκιάχνει η μοίρα μια φωλια

κι η νύχτα ένα γιορντάνι

κι η αγκαλια γλυκο νερό

να πίνεις να σε γιάνει

κι απάνω στις κορφοπλαγιες

στις μυστικες τις στράτες

φορας του δράκου τα φτερα

στις άσπρες σου τις πλάτες

τρυγας του φεγγαριου το φως

του Ζέφυρου το χάδι 

κι απέ κουρνιάζεις σύγκορμο

στ' αλώνι μου το βράδυ

σε κρύβω απ' τα σύννεφα

μ΄ αρπαχτικά σε βρίσκω

γλυκιά φωτια στα σωθικά

της γρατζουνιας το ρίσκο

κι όσους αγάπησες κρυφα

στης νύχτας τους μπαχτσέδες

τώρα κοιμούνται ανέμελοι

στου ονείρου τους τεκέδες

κι εγω, που σε κανάκεψα

και σ' έκανα δικια μου

σ' απόλυσα ένα πρωι

πού 'ρθα στα σύγκαλά μου

 

συμπόσιον

στάθηκε η μέρα να μεγαλώσει
κι εμεις, νωχελικοι κι ερωτευόμενοι

αγνατεύαμε το πάλλευκο περιστήλιο της Αγορας

καθισμένοι απέναντι απ' τις αρχαίες πέτρες

αναλογιζόμενοι την ηχώ:

ο Έρωτας ανήκει στο αίνιγμα

το αίνιγμα ανήκει στην τρέλα

ανάμεσα στο ρητο και το άρρητο

απλώνεται το τοπίο

το χωρις τόπο

με τους πόθους μας

να ξεσπουν ανεξέλεγκτοι

κι έπειτα να αποχωρουν

αφήνοντας πίσω τα σαρκοβόρα τους παιδια

δεν χρήζει πια εξήγησης

το ότι αν ψάξεις να με βρεις

εντος σου κατοικω

όμοια κι εσυ σε μένα

κι όταν αποσχιζόμαστε

σπαράζονται τα δαιμόνια

μα αυτό κρατάει μοναχα

ως την επόμενη

εκούσια και συλλήβδην παράδοση 

στην ίδια απαστράπτουσα τρέλα...

όναρ

σώθηκα σήμερα με το χάραμα

τυχερός, 

κρατούσε -ακόμη- ο νυχτερινος οίστρος

έμπλεος, 

όμορος μικρης θάλασσας

που μ' ακολούθησε αυτόβουλα.

δεμένο με λιγνο σπάγγο στο μπαλκόνι

ένα μικρο αστράλι

τιτίβιζε εν χορδαίς

αγέρωχο

που επιβίωσε της πραγματικότητας

απαλλαγμένο από του χρόνου τις περικοκλάδες

υποδόρια ρέμβαζε η ίδια εξαχνωμένη επιθυμία

κι η εξουθένωση της βοράς της

έκδηλη

μαυλίζω τις αόρατες -σχεδον- σπίθες της

κι ηδονικη επιστρέφει η πυρά

ώς άλλοτε

ώς συνήθως

είθισται να κλείνω τα μάτια

για να επανεκκινήσω

μα η μορφη της

τυρρανικά ασύδοτη

επιβιώνει εσαεί

παρ'όλη την βίαιη αλληλουχία

ύπνου και συνείδησης

σε δεύτερο πρόσωπο

μοιάζει ο δρόμος αυτος
ημιτελές μυθιστόρημα

που πισωπατάει 

γεμάτο μεθυσμένα φωνήεντα

υποσχόμενο ατελέσφορα τοπία

μην με δικάζετε όσοι δεν έχετε νιώσει

την όξινη γεύση του εγωισμου

να έρπει πίσω στον οισοφάγο

και τ' αναποφάσιστο 

της Εαρινης αμφιθυμίας

εν είδη απόφασης

παζαρεύω με την αλήθεια

το μέλλον

και γράφω 

σε δεύτερο πρόσωπο απευθυνόμενος

εσείς, πού 'χετε νηστέψει 

την επίδραση της Άνοιξης στις κερασιες

μην ταυτιστείτε

κυοφορώ λέξεις απαγορευμένες

που τις φύλαγα για το τέλος

μα να! που ο δρόμος δεν τελειώνει

μήτε το μυθιστόρημα

προσπαθώντας να καρφώσω

μια τελεία

-άμαθος-

καταλήγω πάντα

να ματώνω τα δάχτυλα και τα χαρτιά μου

υπερ απολεσθέντων

πού να κεντάς απόψε τ' όνομά σου;

κι άφησες πίσω την μαρκίζα αδειανη

πέρασες μέσα απ' την βροχη 

ανέγγιχτη

σαν θόρυβος σε πίστα μακρυνη

σαν τότε

που τα βήματα μετρούσες

γιατι δεν ένιωθες τον μέσα σου ρυθμο

μα η μουσικη

-που πάντα σ' αγαπούσε-

πάλι σε έσωνε στο βήμα το στερνο

πώς να μετράς απόψε το κορμι σου;

εδω παράτησες και μέτρα και σταθμά

χάθηκες στην οχλοβοή

αόρατη

αερικο, με σάρκα και οστα

και τώρα δα

που η μοίρα μας μισεύει

κορφολογας της μνήμης τον ανθό

χέρια ορφανά

κι η αλήθεια περισσεύει

σ' αυτον τον μύθο που τον τρέφει το φευγιο

κι εγω που κάποτε σε βάφτισα δικη μου

κι είχα το σώμα σου ανάσα και παλμό

-μην γελαστείς που όλο ξεχνω

την άνιση ζωη μου-

φύκια φυτεύω στο βουνο

θυμάρι στο βυθο

κι απ' όσα συ μου χάρισες

κρατάω μόνο μαζι μου

της θύελλας την αγκαλια

και τον Ωκεανο

με χρονοκαθυστέρηση, μα ήταν να τελειώσει τωρα

κατα πως φαίνεται...

κάτι σαν πορεία

ακάματες θεραπαινίδες οι ματιές

σκλαβώνονται σε ξώβεργες 

κι απ' τα βαθιά

σύσσωμοι αναδύονται δυο βράχοι

ζηλεύουνε τις ρίζες των θνητων,

που δεν θά τους αγκαλιάσουνε ποτε,

κι ύστερα αποκοιμιούνται παφλάζοντας

έστειλε το φιρμάνι η Άνασσα

χρώματα κόκκινα και θαλασσια 

και σαν του κάστανου το πανωφόρι

ξόμπλι από μουσκεμμένο όψιμο Χειμώνα

κι ένα κοράκι άφωνο

σιγοπαλεύει τις άπνοιες

φωτια και πάγος το χάδι

και ούτε λόγος για φιλι

κι ούτε φιλι κι ας υπάρχει λόγος

κι ο χρόνος

ένας ροζιασμένος καραβομαραγκός

ματίζει τσόφλια 

και χτίζει καράβια

θα αρματώσουμε τούτη την απόγνωση

μ' άρμενα, ξάρτια και πανια

κι έτσι θα πάμε

πλέοντες

κι έμφορτοι

με τ' αμπάρια γιομάτα απ' τις εξάψεις

κι έρμα την αλήθεια

προς τα κει 

που βούλιαξαν οι βράχοι

για ν' αγκαλιάσουμε - επιτέλους-

τ' απροσδόκητο της μοίρας μας το κλέος

οιονεί έμπνευσις

στην απληστία των φιλιών μας

κουβαριάστηκαν μικρά, γυμνά, άκλιτα απαρέμφατα

φυγείν αδύνατον

ζείν έκλυτον

αγαπάν κατα το δοκούν

-εν τέλει- καταφέραμε

να γενεί πάλι κόμπος η κλωστη 

πού 'χαμε -τάχα- ξεμπερδέψει

μεθυσμένοι πατάμε τα ξέφτια 

και πέφτουμε -πάλι- 

εναγκαλισμένοι και πρόσφοροι

στο ίδιο απέραντο αλώνι

όπου παραμονεύουν 

υπομονετικα

τα έξοχα δαιμόνια

των ερωτικων μας συζητήσεων

ασυνάρτητον

με ταλαιπωρει η συνάφεια

σχεδον όσο και τα σημεία στίξης

μοναχά οι συνειρμοι με βολεύουν

-ειδικα αν είναι πτερόεντες-

κι οι τρείς λεμονιες στο πατρικό μου

εύφορες σαν τις απολήξεις των δαχτύλων σου

αειφόρες σαν τ' ασεβη ακροχείλια σου τα βραδυνα

με στενεύει η άχρηστη πανοπλία της αναισθησίας

ντύνομαι τα λιγοστα σκουτια της θάλασσας

προσμένοντας το κύμα 

και την αγκαλια την φλογοκρατούσα

να, έτσι σουλατσάρω ασυνάρτητα

εποχούμενος στις μέρες που περνουν

χωρις το κοίταγμά σου...

απέναντι

αντίκρυ

η επίφαση του γνώριμου δέους

ανένδοτη σαν φωτιά

ξεκάθαρη σαν κατάφαση
κι ανάμεσα μια ομίχλη διάφανη

μα τόσο πυκνη

που να μπορείς μ' ένα μαχαίρι να την κόψεις

ή μ' ένα φιλι;

-ευλογημένη επωδός-

το μηδεν της απόστασης

η αντιστροφή του χάους

κι η απαστράπτουσα αύρα

που καταρρακώνει τα άβατα

σαν από πηλό τα βλέμματα

τελετουργούν αυτόβουλα

-προϊόντος του χρόνου-

ως την εντελή

του πόθου μας ικμάδα

προσδιορισμοί

πριγκήπισσα ενάλια των μαγικων μου τόπων
βασίλισσα της Ουτοπίας μου
νερο της όασής μου
της έμπνευσής μου αψέντι
ωκύρροη της τρέλας μου ανάσα
της νύχτας οργασμε μου
και άδητό μου γλέντι

της μνήμης σου δέομαι

μα της λήθης σου τυλίγομαι τ' άδειο πουκάμισο

κι ούτε τολμω -πιά-

να ξομολογηθω 

του τελευταίου μου πειρασμου

τ' άδικο κατρακύλισμα

με σμπαραλιάσαν οι συνεπαγωγές

μύστης διχασμένος -εσαει- ανάμεσα στο κάλλος και το κλέος

ουδέν οίδα

ουδέν έστερξα

κι απ' όλα που προσφέρονταν

πρόφτασα μοναχά να σ' αγαπήσω

Άνασσα της υγρής μου επικράτειας

της σκέψης μου σελιδοχτίστη

των καλπασμών μου, σύ, χρυσόστικτο φαρί

Μούσα ασύδοτη

γνώση στερνη

και της ελπίδας πίστη 

στάθηκε το αέναο

τη μέρα για ν' αδράξει

κι εγω, ένοχος ιδιωνύμου

τετελεσμένος διατελω

ενταύθα

M/V Eνδόμυχον

κι ως ανταριάζει σφαλιχτο το μεσιανό τ' αμπάρι

κι αγκομαχάει η μηχανή με τα βαρια σφοντύλια

το μπαϊράκι σκίστηκε, ποιος θα μου το μαντάρει

ποιος θα μου γειάνει τις πληγες απ' αναμμένα χείλια

κι όπως λογιάζει η θάλασσα τον βράχο για να λιώσει

και μιά τα πόδια του φιλα και μιά τον μαστιγώνει

ποιά σαλεμμένη αποκοτια σου σκότισε την γνώση

και η λερη κουβέρτα μου, γυμνη σε καμαρώνει

στήσαν χορο οι βλάμισσες, το πόστο να σου κλέψουν

δέκα πηδάνε στα καρφια και μιά στη λαμαρίνα

μα είναι η μουράβια ζόρικη και πως να την αντέξουν

σκορπίσανε στα ύφαλα και πιάσανε τη γκρίνια

κι ώ! σαν το κύμα αγέρωχη και αφροστολισμένη

ξάπλωσες πα στ' αμπάρι μου η φλόγα να κοπάσει

και το θεριό στη φυλακη την σιδεροχτισμένη

σου τάζει σαν λευτερωθει πως δεν θα σε ξεχάσει

και σιέται η κλειδωνοφωλια και σπαν οι μεντεσέδες

κι οι φύλακες μαλώνουνε με φίδια και με χάδια

γίναν τα λόγια σου φιλια κι οι στεναγμοι μπαχτσέδες

κι η Αγάπη πρωτοφάρμακο να τρώει τα σκοτάδια

Στην Ανώνυμη, με τα πολλα ονόματα

και τα πέντε γράμματα

ενδελέχεια

 

Δεν έχω τόπο, ούτε πατρίδα
Άλλα φαντάστηκα παλια και άλλα είδα
Είμαι ενα ψέμα που λέει αλήθεια
Είμαι μια λόξα που μου έγινε συνήθεια

Δεν αγαπάω και δεν φοβάμαι
Κι αν ερωτεύομαι το κάνω να θυμάμαι
Δεν είμαι νέος, δεν είμ' ωραίος
Είμαι χρησμός επιρρεπης και αναγκαίος

Μετρώ το χρόνο ώρα την ώρα
Κι όσα ονειρεύτηκα καιρό τα θέλω δώρα
Αφήνω ίχνη, κρύβω σημάδια
Κι έχω μια δεύτερη κρυφη ζωη τα βράδυα

Έχω μια τρέλα και μιά ερωμένη
Μα η δικη μου η καρδία αλλού δοσμένη

'Εχω στασίδι στην παραλία

Μα αν με ψάξεις θα με βρεις στην τρικυμία

Έξυπνος είμαι μα και γελοίος
Αλλάζω μάσκες για να κρύβομαι τελείως
Δεν έχω φίλους, ίσως εκείνη;
Σουγιάς και κόμπος ναυτικος στου νου τη δίνη

Κρύβω τον κόσμο σε μία γυάλα
Και στο συρτάρι μου το ουίσκυ σε μπουκάλα
Πίνω, καπνίζω, δε λέω λόγια
Και κανακεύω τις πουτάνες στα υπόγεια

Γράφω και στίχους κι ύστερα κλαίω
Κι αν άλλα πόθησε η καρδια μου, εγω φτάιω

Είμαι ο Πάνας, κι ο Προμηθέας

Σχιζοφρενης, αυτιστικός, διαφθορέας

Έχω φιλήσει πολλούς αγγέλους
Κι εχω διαβόλους αγαπήσει μέχρι τέλους
Εχω ματώσει κι είμαι σακάτης
Είμαι οργασμός στο μεσοβύζι μιας απάτης

Δεν αγαπάω, μόνο φοβάμαι
Κι αν θα ξυπνήσω το πρωι δεν θα θυμάμαι
Δεν έχω τόπο ούτε πατρίδα
Μα ό,τι λαχτάρησα ποτε στα μάτια σου είδα

Οκτώβρης 2011, Πειραιας

αρένα

φιλάς το ποτήρι σου να πιεις

κι ένας πετρίτης βουτάει μεθυσμένος στο πηγάδι

σπαρμένο ιλίγγους γύρω σου

το ναρκοπέδιο

εκπέμπει μιά περίφοβη προσωρινότητα

δυό-τρεις αφτέρουγοι τσαλαπετεινοι

με μάτια αφυδατωμένα

περιπολουν 

κι εγω, στην θαμπή τύρβη του Σαββατόβραδου,

αγναντεύω απ' το κοράκι

καστανιες στην Αργαλαστή

κι άσπιλη άμμος στα Φαλάρσανα

κι ανάμεσά τους 

πέλαγα αφροντυμένα

και κάπου κεί στη μέση τους

το ενεργό της Θήρας το αφάλι

σάν φρυκτωρία πάμφωτη

ώ, της καρδιάς μου σύγχορδο!

μονάχος κι αρειμάνιος θα μπω σε τούτη την αρένα

θεριό ή μονομάχος;

δεν ξεδιακρίνω ακόμη

μυστήρια

κέλομαί σε, 

σου γράφω,

μα αφήνω τ' όνομά σου απροσπέλαστο

κοιμήσου λίγο ακόμη 

με τ' ακροσέντονο στις χούφτες σου

αργει ο κλήδονας

λίγο ακόμη

να διώξω τις στερνές μου αντιρρήσεις 

και κάμποσες αντινομίες 

που βρίθουν αντισύλληψης

κέλομαί σε,

θεά της γονιμότητάς μου

κοιμήσου λιγάκι ακόμη

με τους βοστρύχους σου λυτους

στ' αστάλαχτο του ύπνου σου περβάζι 

αργουν τα Ελευσίνια,

κι η κάθαρσή μου από κοντα,

λίγο μονάχα

να ματίσω τα ξόμπλια στην παντιέρα

να παίξω άλλο ένα τραγούδι

να βλαστίσει το σπορί

να μεγαλώσει κι άλλο η νύχτα

που ειναι η μέρα ανήμπορη να με σώσει

κοιμήσου μιά στάλα ακόμη,

δεν ξέρω αν στό 'χω πει,

μα νύχτα θα σ' αγαπήσω

ένδοια

η νύχτα σκοτίζει τους δρόμους

λοιδορούν τις σκιες οι ετερόφωτοι

και κάτι χρονικοι προσδιορισμοι με ξεπερνούν ξώφαλτσα

αποχρώσες ελπίδες, 

άχρωμες

λίγη βροχη μ' έκοψε στα δύο

Δεν είσαι εκει που σ' είχα δει

κι αρτύθηκα ένα τελευταίο παράπονο

βαδίζοντας για τα στεγνα ορθρινά ονειροδρόμια

Βλέπεις,

δίχως φιλί δεν σώζεται η νύχτα