επίλογος, επιμύθιον, πρόλογος...

παραλία...

χωρίς λόγο... μα με αιτία...

είναι μερικές μέρες που ξυπνάμε μ'ενα ρυθμό να κουδουνίζει στο κεφάλι μας,

που δεν είναι ούτε απ το βραδυνό ξενύχτι, το ποτό ή τις εικόνες....

είναι χωρίς λόγο μα έχει αιτίες...

ίσως να κρύβεται κάτι σε νυχτερινά όνειρα

ίσως ένα χαμόγελο ή μια αδιόρατη κίνηση να επιλέγει από μόνη της το ρυθμό που θα μας επιβάλλει...

ίσως...

γιατι υπάρχουν και χρυσόψαρρα αλλιώτικα απ΄τ άλλα....

εν υπνώσει...

κοιμόταν...
προσποιόταν...
όταν...
δρασκέλισε την μισάνοιχτη πόρτα κι έσκισε το φρεσκοφορεμένο νυχτικό της,
ως τον είχε ορμηνέψει...
έκανε κι άλλα
κι έπειτα έφυγε αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή...
το πρωι τα ξέφτια τό'χαν σκάσει στο μπαλκόνι
ο ταχυδρόμος λούστηκε τις άσπρες κλωστες...

ή-ταν, ένα παραμύθι...

Ολοκαύτωμα...

Αποκαϊδια, αίμα και στάχτη

Λάσπη γενετησιουργός

Αν δεν μπορεις ή δεν αντέχεις να λερώσεις τα χέρια σου αποχώρησε.

Αν πάλι γνωρίζεις πως χτίζεται η γέφυρα δώσμου τα σχέδια

Αν ξέρεις να παίξεις μουσική, έστω, διασκέδασε κείνον που χτίζει

Αν ξέρεις να πλέκεις, φτιάξε σχοινιά χρειαζούμενα

να ράβεις, φτιάξε πανια για τ απέναντι πλεούμενο

να μιλάς, πες μου μια ιστορία να κοιμηθω

ν' ακούς, σώπασε...

Μα αν πάλι μπορεις να κάνεις με την αναπνοη σου τα πανιά να φουσκώνουν

Τότε...

Τότε θα σε φυλάξω στην τσέπη μου

κι εγω θα σε κουβαλήσω απέναντι

κι όταν τρίξουνε τ άρμενα

και ξεκολλήσει το πλεούμενο απ τη λάσπη

μπορεις αν θες να επιστρέψεις στη μάνα σου τη θάλασσα

Μόνο ότι κι αν μπορείς

πάρτο απόφαση

ή θα μετέχεις

ή θα απέχεις απ το ταξίδι...

Γιατι ακόμη και στα ψάρια, αρέσουν μουσικες...

Αντί προλόγου και παραλόγου....

τη ζωη δεν την περπατω μεσα από σοκάκια
χαράζω μια πορεία στο κύμα
κι ανοίγω πανι
κι οταν αγριεύει ο καιρος
κι η θάλασσα βγάζει αφρούς θυμωμένους
κι ο ουρανος απο μπλε γίνεται μαύρος
και φουσκώνει τα μάγουλα του ο Αίολος
και πάει να σκίσει τα πανια και να τσακίσει το κατάρτι
σφίγγω τη λαγουδέρα στο χέρι
και δένομαι στη πρυμνιά κουπαστη μη με πάρει ο θυμος της
και την κοιταζω στα μάτια
κι ας με χτυπάει με μανία σα να θέλει να μ εκδικηθει
κι ας μου ξεριζώνει το πετσι η αρμύρα
κι ας με γελουν τα βράχια έτσι που μάχομαι δεμένος στο καρυδότσουφλο
και πάω...
κοιτάζω που και που το ίχνος της πρύμνης
και πάω
κι όταν καταλαγιάσει ο θυμος της
κι απλώσει να ξεκουραστει..
και πρασινίζει στου ήλιου την αντανάκλαση
κοιτάζω στα νερα
και τη βλέπω
να γιατι κυνηγω τις θύελλες και τη θυμώνω...