Αντί προλόγου και παραλόγου....

τη ζωη δεν την περπατω μεσα από σοκάκια
χαράζω μια πορεία στο κύμα
κι ανοίγω πανι
κι οταν αγριεύει ο καιρος
κι η θάλασσα βγάζει αφρούς θυμωμένους
κι ο ουρανος απο μπλε γίνεται μαύρος
και φουσκώνει τα μάγουλα του ο Αίολος
και πάει να σκίσει τα πανια και να τσακίσει το κατάρτι
σφίγγω τη λαγουδέρα στο χέρι
και δένομαι στη πρυμνιά κουπαστη μη με πάρει ο θυμος της
και την κοιταζω στα μάτια
κι ας με χτυπάει με μανία σα να θέλει να μ εκδικηθει
κι ας μου ξεριζώνει το πετσι η αρμύρα
κι ας με γελουν τα βράχια έτσι που μάχομαι δεμένος στο καρυδότσουφλο
και πάω...
κοιτάζω που και που το ίχνος της πρύμνης
και πάω
κι όταν καταλαγιάσει ο θυμος της
κι απλώσει να ξεκουραστει..
και πρασινίζει στου ήλιου την αντανάκλαση
κοιτάζω στα νερα
και τη βλέπω
να γιατι κυνηγω τις θύελλες και τη θυμώνω...