της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Αντί προλόγου και παραλόγου....



τη ζωη δεν την περπατω μεσα από σοκάκια
χαράζω μια πορεία στο κύμα
κι ανοίγω πανι
κι οταν αγριεύει ο καιρος
κι η θάλασσα βγάζει αφρούς θυμωμένους
κι ο ουρανος απο μπλε γίνεται μαύρος
και φουσκώνει τα μάγουλα του ο Αίολος
και πάει να σκίσει τα πανια και να τσακίσει το κατάρτι
σφίγγω τη λαγουδέρα στο χέρι
και δένομαι στη πρυμνιά κουπαστη μη με πάρει ο θυμος της
και την κοιταζω στα μάτια
κι ας με χτυπάει με μανία σα να θέλει να μ εκδικηθει
κι ας μου ξεριζώνει το πετσι η αρμύρα
κι ας με γελουν τα βράχια έτσι που μάχομαι δεμένος στο καρυδότσουφλο
και πάω...
κοιτάζω που και που το ίχνος της πρύμνης
και πάω
κι όταν καταλαγιάσει ο θυμος της
κι απλώσει να ξεκουραστει..
και πρασινίζει στου ήλιου την αντανάκλαση
κοιτάζω στα νερα
και τη βλέπω
να γιατι κυνηγω τις θύελλες και τη θυμώνω...

3 σχόλια:

Coffeemug είπε...

Μόνο όταν κυνηγήσεις τη θύελλα θα βρεις την ηρεμία. Κι εκεί που χτυπιέσαι και νομίζεις ότι ήρθε το τέλος, κάτι, κάποιος, με κάποιο τρόπο, θα βρεθείς πάλι στην επιφάνεια. Γιατί τώρα νομίζεις ότι είσαι στον πάτο της ρουφήχτρας.

Ναύτης είπε...

ω!
να και κάποιος που διάβασε το πρωτο μου ποστ!
:)

Coffeemug είπε...

Μου αρέσει να βλέπω την αρχή. Ή το τέλος... ενίοτε. Αν και από όπου να σε διαβάσει κανείς, είσαι απολύτως σαφής.