iter (extremum?)

πάλεψα με τους δαίμονες, να χτίσω αναμνήσεις

φωτια πιάσαν τα σύνεργα, η θάλασσα γυαλι

κι απ' ότι ονειρεύτηκα, εσένα πιο πολυ

λαχτάρισα να εντυπωθεις εκει και να μην σβύσεις

τσιμπάει κεντρι το φίλημα κι ο ύπνος κλέβει μέλι

κι ο εφιάλτης γίνεται φίλος και αδερφος

κρεμάω να στεγνώσουνε τα λόγια σου στο φως

δεν είμαι 'γω που προσπαθω, είν' η ζωη που θέλει

βγάζω ζουμι από δίφθογγο κι ουσία από βράχο

αλάτι από θάλασσα, φωτια απ’το νερο

με σκόνη από το τίποτε να πορευτω μπορω

μα στο ταξίδι πού ‘ταξα καράβι θέλω νά ’χω

ένα καρτίνι μάρκαρα στου χρόνου την πυξίδα

και κρέμασα στη γέφυρα το άχρηστο κλειδι

σκότωσα και ανάστησα το μέσα μου παιδι

μα εκει βαθεια στα μάτια σου, πάλι μισο με είδα

αφήνω στο περβάζι σου, νυστέρι και ψαλίδι

αψέντι γι αναισθητικο κι ανάσα για φιλι

κάβοι οι μπούκλες, μέσα μου ριζώσανε πολυ

κόβεις, φιλάς μία φορα, και φεύγω για ταξίδι



.