ό αν ακούεις, εί!

τι παράξενη η διαδοχη του χρόνου
έχω μόλις εφτα λεπτα να σου γράψω...
εφτα λεπτά και τριανταένα δευτερόλεπτα...
(θά 'κανε ρίμα από μόνο του)
κι αναρωτιέμαι
πως μπορεις να συμπυκνώσεις τη θάλασσα σ' εφτα λεπτα;
να περπατήσεις στο φρύδι του βουνου;
να τεντώσεις τη χορδη στο τόξο;
να σηκώσεις το πανι;
να τρέξεις κατα 'κει;
τι προλαβαίνεις;
τι ν' αποστάξεις;
να βγει μία σταγόνα
μονάχα μιά
απαύγασμα
πρωτόλειο
ούτε ένα φιλι καλα καλα...
σαν βιαστικη καληνύχτα,
που σε συντροφεύει για νύχτες πολλες
κι ανέχεται τις παλινωδίες σου,
έρχεται μια αύρα
μέσα απ' το όστρακο
που φυλακίζει τις εύθραστες ψυχες μας,
σαν χειροκρότημα...

γράφε μου, νά 'χω να περιμένω

μίλα μου, νά 'χω να τραγουδω

όσο ανασαίνω, θα είμαι εδω...