Ονειροφάγοι

"Άν δεν είχα κι ετούτα εδω τα χαρτιά,

το μαξιλάρι μου, κάθε πρωί,

γεμάτο στάχτες θα ήτανε..."

νυχτερινη ποίηση

ευρύχωρον

δε με χωράει πια
η περιφορα της νύχτας
από στόμα σε στόμα
από σώμα
σε σώμα
από ανάσα
σ' άλλη ανάσα
πεθύμησα την ευρυχωρία του κελιου μου
με τους νερένιους τοίχους
και το κάδρο
με την παλια φωτογραφία
κρεμασμένο πρόχειρα
με κόκκινο σπάγγο
απ΄το μικρο παραθυράκι
της άφαντης πόρτας
κείνης
που δεν ξέρεις
αν τη διάβηκες
κι αν είσαι μέσα ή έξω
παρα μόνο
αν κλείσεις τα μάτια
και νιώσεις
τ' αλμυρο νερο του βυθου
να σε γιομίζει
πέφτοντας ανελέητο
απ΄το ξέσκεπο ταβάνι...

διαβολοσκορπίσματα...

φυσική (και άλλη) ιστορία

τι να ζηλέψει η αγριελιά απ' το φτηνο παρτέρι σου;
τι απ' το φίκο να ζηλέψει τ' αρμυρίκι;
τι να φτουρήσει η αγκαλιά στο ξοδεμένο το νυχτέρι σου;
πώς να το σώσεις το παιδί που τό 'πνιξες στη φρίκη;

τι να ζηλέψει ο αητός απ' το παγώνι στο σαλόνι σου;
θες απ' τη μύγα να ζηλέψει το μελίσσι;
να φοβηθεί την κατσιασμένη γάτα στο μπαλκόνι σου
η τίγρη πού' θρεψες κρυφά και τώρα έχεις χαρίσει;

πως να ζηλέψει η θάλασσα τούτο το ποτηράκι σου;
τι απ' το βήχα σου να στέρξει η σοροκάδα;
γελάει το στρείδι του βυθού με τ' ακριβό τσαντάκι σου
τι απ' τη νύχτα σου ν' αντέξει στη λιακάδα;

μόνο εκείνο το σουγιά ζηλεύει το σπαθί μου
κοντυλοφόρο άσβεστο με αίμα για μελάνι
θυμάμαι που τον βούταγες στην ανοιχτή πληγή μου
κι έγραφες "άμα μ' αγαπάς, αυτή η πληγή θα γιάνει"

ανεμομαζώματα...