ευρύχωρον

δε με χωράει πια
η περιφορα της νύχτας
από στόμα σε στόμα
από σώμα
σε σώμα
από ανάσα
σ' άλλη ανάσα
πεθύμησα την ευρυχωρία του κελιου μου
με τους νερένιους τοίχους
και το κάδρο
με την παλια φωτογραφία
κρεμασμένο πρόχειρα
με κόκκινο σπάγγο
απ΄το μικρο παραθυράκι
της άφαντης πόρτας
κείνης
που δεν ξέρεις
αν τη διάβηκες
κι αν είσαι μέσα ή έξω
παρα μόνο
αν κλείσεις τα μάτια
και νιώσεις
τ' αλμυρο νερο του βυθου
να σε γιομίζει
πέφτοντας ανελέητο
απ΄το ξέσκεπο ταβάνι...

διαβολοσκορπίσματα...