Milonga

προϊόντος του χρόνου,
πέφτουν στ' ανεμοκάπουλα της νύχτας,
αφτιασίδωτες, οι καμτσικιές του κλέους της
κι αυτη καλπάζει
ενώ,
σ' ένα περβάζι, σαν κουπαστη στ' όνειρο,
σημάδια απ' αγκώνες
και στάχτη από τσιγάρα
"κατα το ρήμα της εν ειρήνη"
έτσι, ανεβαίνουν οι σφιγμοι
από το φρέσκο αίμα στα κανάλια με τα κόκκινα σπίτια
και συνωστίζεται η έπαρση
ασφυκτικα στα εντευκτήρια,
που σερβίρουν ματέ αμάργκο και γλυκο κρασι,
στις νότιες όχθες του Ρίο Νέγρο
σε πατώματα από φτηνο ξύλο
γλυκοσέρνονται στους ρυθμους της μιλόνγκα
όμορφοι αστράγαλοι
και νεραϊδοφτιαγμένες γυμνες γάμπες
κι απλώνει η νύχτα τ' άγρυπνα χέρια της
και πιάνει μαύρα στάχυα και χρυσαφιά
καρπισμένα με τους αύθαρτους σπόρους του Έρωτα
που τ' αλωνίζουνε οι αγέρωχες πατούσες
σ' ένα απέραντο ξύλινο πάλκο
σαν τις στέπες της Παταγωνίας
νά 'ξερες πόσο τ' αγάπησα στ' αλήθεια
κείνο το τανγκο...