Άφατον

τι ξαργυρώνεις με του έρωτα το νόμισμα;
σε ποιου παράδεισου ξαπλώνεις την κοιλάδα;
στήσαν χορο τα μαύρα φίδια στο περβόλι μου
κι άγριες σφήκες τραγουδάνε στην λιακάδα

με τι ξεπλένεις την σκουρια απο το στέμα σου;
στενος ο δρόμος δεν σε παίρνει για να στρίψεις
ρότα που στέρεψες, τιμόνι που ορφάνεψες
θεριο οικόσιτο που τρέφουνε οι τύψεις

σε ποια φωτια κοιμάται τώρα η αγάπη σου;
τι σ' ορμηνεύει ο εντος σου παπαγάλος;
βγαίνει η φωνη για να σε βρει και αποκρίνεται:
- δεν είμαι εγω που σε ζητω, ειμ΄ ένας άλλος

κι αν ξεπουλας της μοίρας τα χαρίσματα
κι ένα παιχνίδι κάλπικο ξανα σ' έχει κερδίσει
δεν ξεπληρώνεται η αγάπη με συνθήματα
τώρα στο εδώλιο μαρτυρα η δεύτερή σου φύση

μια αμαρτία κίβδηλη χαϊδεύει το κιτάπι σου
κι εγω που τόσο αγάπησα το άρρητό σου ψέμα
βρίσκω μια αλήθεια πεινασμένη στο μπαλκόνι σου
και μία τρέφομαι απ' αυτη, και μιά της δίνω αίμα

Οδύσσεια

αποχωρω μεσίστιος
στον υπερσυντέλικο του αφουγκράζομαι
σ' άφησα σε μιαν οκτάβα
κρυμμένη
άσπιλη
πρωτόγεννη
χωρις αρχη
χωρις λήξη
πότε στους αόριστους
πότε στους μέλλοντες
με εισητήριο ενεστώτος
gratis
στην γαλαρία
εκει σε πρωτάκουσα
με τα σμπαρλιασμένα μου τύμπανα
-τι αποτρόπαια Μαινάδα, σκέφτηκα,
η Μνημοσύνη η Αφροδίσια
ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον
φτεροκοπούσανε οι λέξεις
κι ο χορος
εν χορδαίς
μια μπάντα
να παρατείνει τον νόστο
ξαναγυρνω
κάθε τόσα χρόνια
πάντα μεσίστιος
αμαθης
χωρις φώτα
χωρίς νύχτα
χωρις πόλεμο
μονάχα με το ίδιο αγκάθι
στο υπερώον της ύπαρξης:
μέμνητ ̓ Ὀδυσῆος;