ερμητικον 2

στης αγάπης το βυζι
πέτρα το γάλα
κι εγω
με την ρόγα ανάμεσα στα δόντια
μην ξεθαρεύεις και ξέρω
είναι γλυκος ο πόνος
ώρες ώρες
μα η δίψα
η πείνα
δεν σβήνουν
λαμπάδα τα μάτια
και στης αναπνοης τα δάχτυλα
λεκέδες από σπίρτο
πόσο ακόμη να νηστέψω το φιλι σου;
να τιμωρηθω;
να μετανιώσω;
θα βαφτιστω
στ' ακριβο σου το στερέωμα
σ' ένα νωχελικο κρεσέντο
οξύμορο
με καινούργιο όνομα
σαν άγνωστος
θέλω να σε χτυπήσω
μα δεν έχω πια γλώσσα
ερήμην μου πολύτιμος
αναζητω εύγευστη ουσία
στους γρίφους
και στις καταλήξεις
των λιγοστων μηνυμάτων σου...