καλλιέργειες

μια στο ολόχρυσο καρφί

και δυό στο άδειο χέρι

κεί δά πού πας να τ' αρνηθεις, 

σε ζώνει και σε σφίγγει
νίψου με ό,τι φίλησες
κι απάγγιο μην γυρεύεις

κι ο πόνος ας κρυφογελά

κι ο δρόμος ας σου γνέφει

εσυ στο τάκα-τούκα σου

καρφώνεις μιά λεπίδα

κι αδειάζει το εσπερινό το κλάμα
από κείνη
κι απ την αρχή
μεσόστηθα
φυτρώνουν τα σποράκια...

κει π' αγκαλιάζει ο ποταμος
την θάλασσα τη μαύρη
κει θ' ανταμώσουν μια βραδυά
οι κάποτε εαυτοι μας!