προς άγραν θέρους

πόσο φως
περίσευε πίσω απ' όσα δεν λέγαμε
κι εσυ
μυρίζεις σαν αργοπορημένος Μάης
σαν σε φιλάει η νύχτα στο λαιμο
εγω ζηλεύω
άχραντο της ψυχης το τρόφιμο
θέριεψε
και ρίζωσε
στις επάλξεις
δεν μιλάω πια γι αγάπες παλιες
ανατριχιάζει ο σουγιας στην τσέπη
και θέλω να σε κλέψω απ' την αρχη
χωρις ενδοιασμους
χωρίς όπλα και πανοπλίες
γυμνος και βαφτισμένος τις αλήθειες
που τόσο απαρνηθήκαμε
πότισε το περιβόλι με χρώματα
κι εγω θα σου θερίσω καλοκαίρια...