ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...
Όπου τα χρυσόψαρα μπορει να δαγκώσουν σαν καρχαρίες και οι γοργόνες δεν μπορουν τα μακροβούτια...
της ψυχης
Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....
Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020
de yure
εκει που ρίξαμε άγκυρα
έχασα τη φωνή μου
πα στη σκαλιέρα άφησα
όνομα και φυλή
τι μου χρωστούσε η κόλαση
κι αντάμωσες μαζί μου;
και μού 'ταξες περίπολο
σ' όνειρα αβαθη
μισοσβησμένο μ' έβρηκες
μα δες με! λαμπαδιάζω
πεινάει η νύχτα το φιλι
σχολάνε οι φυλακές
τούτο το μπάρκο τ' άλικο
στα σωθικα μου βάζω
κι οι μέρες οι κατοπινες
ας είναι οι δικαστες
δικές σου όλες οι ριπές
κόκκινες και γαλάζιες
σημάδια απ' άλλες εποχές
-πού 'ρχονται- θαλασσιές
τι κι αν βαθια με πότισαν
η αρμύρα κι οι μουράβιες
σταβέντο μεσοπέλαγα
κι ανάβουν οι φωτιες
έχασα τη φωνή μου
πα στη σκαλιέρα άφησα
όνομα και φυλή
τι μου χρωστούσε η κόλαση
κι αντάμωσες μαζί μου;
και μού 'ταξες περίπολο
σ' όνειρα αβαθη
μισοσβησμένο μ' έβρηκες
μα δες με! λαμπαδιάζω
πεινάει η νύχτα το φιλι
σχολάνε οι φυλακές
τούτο το μπάρκο τ' άλικο
στα σωθικα μου βάζω
κι οι μέρες οι κατοπινες
ας είναι οι δικαστες
δικές σου όλες οι ριπές
κόκκινες και γαλάζιες
σημάδια απ' άλλες εποχές
-πού 'ρχονται- θαλασσιές
τι κι αν βαθια με πότισαν
η αρμύρα κι οι μουράβιες
σταβέντο μεσοπέλαγα
κι ανάβουν οι φωτιες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου