la guerra ha muerto

του παραλόγου ο τιμητης σπέρνει φοβέρες
μικρά ανθάκια φύτρωσαν πάλι στην Χιροσίμα
έχει ένα νόστο το το φιλι και πάνε μέρες
πού 'πες πως θά 'ρθεις να με βρεις στο μαύρο κύμα

άβατος ο ωκεανός κι η γλύκα απ' το κορμί σου
στο Ναγκασάκι πότισαν το ρύζι τους με αίμα
μού 'ταξες να λευτερωθείς απ' τ' άστρο της αβύσσου
και σ' έκρυψα μην μαυλιστω απ της φωτιας το βλέμα

καημε μου απροσδόκητε
στη μέση του πολέμου
δεν θέλω να παραδοθω
μήτε και να νικήσω
κι έτσι που με παράσυρες
κορίτσι του ανέμου
πες μου το τι ν' απαρνηθω
για να σε αποκτήσω

de yure

εκει που ρίξαμε άγκυρα
έχασα τη φωνή μου
πα στη σκαλιέρα άφησα
όνομα και φυλή

τι μου χρωστούσε η κόλαση
κι αντάμωσες μαζί μου;
και μού 'ταξες περίπολο
σ' όνειρα αβαθη

μισοσβησμένο μ' έβρηκες
μα δες με! λαμπαδιάζω
πεινάει η νύχτα το φιλι
σχολάνε οι φυλακές

τούτο το μπάρκο τ' άλικο
στα σωθικα μου βάζω
κι οι μέρες οι κατοπινες
ας είναι οι δικαστες

δικές σου όλες οι ριπές
κόκκινες και γαλάζιες
σημάδια απ' άλλες εποχές
-πού 'ρχονται- θαλασσιές

τι κι αν βαθια με πότισαν
η αρμύρα κι οι μουράβιες
σταβέντο μεσοπέλαγα
κι ανάβουν οι φωτιες

προς άγραν θέρους

πόσο φως
περίσευε πίσω απ' όσα δεν λέγαμε
κι εσυ
μυρίζεις σαν αργοπορημένος Μάης
σαν σε φιλάει η νύχτα στο λαιμο
εγω ζηλεύω
άχραντο της ψυχης το τρόφιμο
θέριεψε
και ρίζωσε
στις επάλξεις
δεν μιλάω πια γι αγάπες παλιες
ανατριχιάζει ο σουγιας στην τσέπη
και θέλω να σε κλέψω απ' την αρχη
χωρις ενδοιασμους
χωρίς όπλα και πανοπλίες
γυμνος και βαφτισμένος τις αλήθειες
που τόσο απαρνηθήκαμε
πότισε το περιβόλι με χρώματα
κι εγω θα σου θερίσω καλοκαίρια...