το καρβουνάκι

σαν ανάψω το τσιγάρο
και ρουφήξω τον καπνο
παραμάζωμα τον χάρο
θα τον πάρω στον χορο

σαν τελειώσει τ' οργανάκι

και μερώσει το κρασι
θα χαθώ με το μπουλούκι
κι άμα θες έλα κι εσυ

κι άμα αρχίσεις να ρετάρεις
δεν θα είναι απ' το πιοτο
το τσιγάρο που φουμάρεις
τον ασίκικο σκοπο

θά 'ναι απ' την κρυφή τη φλόγα
που σε καίει σαν λαμπάδα
και σ' αφήνει καρβουνάκι
στης καψούρας τον Καιάδα

σαν θα πιάσεις το μπουκάλι
μην σε νοιάζει κι αν σωθει
έχω ανάψει το μαγκάλι
κι έχω φίνο τουμπεκι

κι αν τελειώσει το τραγούδι
και βραχνιάσει η φωνη
θά 'ναι η ψυχη γεμάτη
κι η μπουκάλα αδειανη

κι άμα αρχίσω να ρετάρω
δεν θα είναι απ' το πιοτο
το τσιγάρο που φουμάρω
τον ασίκικο σκοπο

θά 'ναι απ' την κρυφή τη φλόγα
που με καίει σαν λαμπάδα
και μ' αφήνει καρβουνάκι
στης καψούρας τον Καιάδα

πριν από 8 χρόνια,

η συνήθης ύποπτη αδερφη ψυχη μου,

μου είχε ζητήσει να γράψω ένα απο κείνα περίεργα

έκατσα λοιπον ένα απόγευμα καλοκαιριου τότε

και σκάρωσα το καρβουνάκι

το ξεσκόνισα και νάτο