κάτι σαν πορεία

ακάματες θεραπαινίδες οι ματιές

σκλαβώνονται σε ξώβεργες 

κι απ' τα βαθιά

σύσσωμοι αναδύονται δυο βράχοι

ζηλεύουνε τις ρίζες των θνητων,

που δεν θά τους αγκαλιάσουνε ποτε,

κι ύστερα αποκοιμιούνται παφλάζοντας

έστειλε το φιρμάνι η Άνασσα

χρώματα κόκκινα και θαλασσια 

και σαν του κάστανου το πανωφόρι

ξόμπλι από μουσκεμμένο όψιμο Χειμώνα

κι ένα κοράκι άφωνο

σιγοπαλεύει τις άπνοιες

φωτια και πάγος το χάδι

και ούτε λόγος για φιλι

κι ούτε φιλι κι ας υπάρχει λόγος

κι ο χρόνος

ένας ροζιασμένος καραβομαραγκός

ματίζει τσόφλια 

και χτίζει καράβια

θα αρματώσουμε τούτη την απόγνωση

μ' άρμενα, ξάρτια και πανια

κι έτσι θα πάμε

πλέοντες

κι έμφορτοι

με τ' αμπάρια γιομάτα απ' τις εξάψεις

κι έρμα την αλήθεια

προς τα κει 

που βούλιαξαν οι βράχοι

για ν' αγκαλιάσουμε - επιτέλους-

τ' απροσδόκητο της μοίρας μας το κλέος