υπερ απολεσθέντων

πού να κεντάς απόψε τ' όνομά σου;

κι άφησες πίσω την μαρκίζα αδειανη

πέρασες μέσα απ' την βροχη 

ανέγγιχτη

σαν θόρυβος σε πίστα μακρυνη

σαν τότε

που τα βήματα μετρούσες

γιατι δεν ένιωθες τον μέσα σου ρυθμο

μα η μουσικη

-που πάντα σ' αγαπούσε-

πάλι σε έσωνε στο βήμα το στερνο

πώς να μετράς απόψε το κορμι σου;

εδω παράτησες και μέτρα και σταθμά

χάθηκες στην οχλοβοή

αόρατη

αερικο, με σάρκα και οστα

και τώρα δα

που η μοίρα μας μισεύει

κορφολογας της μνήμης τον ανθό

χέρια ορφανά

κι η αλήθεια περισσεύει

σ' αυτον τον μύθο που τον τρέφει το φευγιο

κι εγω που κάποτε σε βάφτισα δικη μου

κι είχα το σώμα σου ανάσα και παλμό

-μην γελαστείς που όλο ξεχνω

την άνιση ζωη μου-

φύκια φυτεύω στο βουνο

θυμάρι στο βυθο

κι απ' όσα συ μου χάρισες

κρατάω μόνο μαζι μου

της θύελλας την αγκαλια

και τον Ωκεανο

με χρονοκαθυστέρηση, μα ήταν να τελειώσει τωρα

κατα πως φαίνεται...