σε δεύτερο πρόσωπο

μοιάζει ο δρόμος αυτος
ημιτελές μυθιστόρημα

που πισωπατάει 

γεμάτο μεθυσμένα φωνήεντα

υποσχόμενο ατελέσφορα τοπία

μην με δικάζετε όσοι δεν έχετε νιώσει

την όξινη γεύση του εγωισμου

να έρπει πίσω στον οισοφάγο

και τ' αναποφάσιστο 

της Εαρινης αμφιθυμίας

εν είδη απόφασης

παζαρεύω με την αλήθεια

το μέλλον

και γράφω 

σε δεύτερο πρόσωπο απευθυνόμενος

εσείς, πού 'χετε νηστέψει 

την επίδραση της Άνοιξης στις κερασιες

μην ταυτιστείτε

κυοφορώ λέξεις απαγορευμένες

που τις φύλαγα για το τέλος

μα να! που ο δρόμος δεν τελειώνει

μήτε το μυθιστόρημα

προσπαθώντας να καρφώσω

μια τελεία

-άμαθος-

καταλήγω πάντα

να ματώνω τα δάχτυλα και τα χαρτιά μου